Jak zrobić baterię cytrynową

Niesamowite rzeczy czasem się zdarzają. Okazuje się, że bateria może być wykonana nie tylko z warzyw - odpowiednie są ziemniaki, ale z owoców cytrusowych. A najlepiej z cytryny. Samo rzemiosło jest proste i stanowi dobrą demonstrację procesów fizycznych, które uczą się studenci.

Pomysł użycia soku z cytryny w bateriach nie jest nowy. Jest znany od 1800 roku według eksperymentów Alessandro Volty, który wynalazł baterię z połączonych płyt cynkowych i miedzianych oraz uszczelkę między nimi, którą namoczył w soku z cytryny.

Istnieją dwie opcje baterii cytrynowej. Aby wdrożyć pierwszy, potrzebujesz: cytryna; dwa przewody miedziane o długości 10 cm, o grubości 0,2... 0,5 mm, posiadające izolacja; spinacz do papieru z drutu stalowego; mała żarówka (taka, która mieści się w kieszeni latarka).

Zacznij od zdejmowania końców przewodów z izolacji o 2... 3 cm. Koniec jednego drutu jest przykręcony do mniejszej strony spinacza do papieru.

Przygotuj cytrynę. Jest ugniatany w dłoniach, tak że wewnętrzne ścianki się zapadają. Następnie wykonuje się cięcie w skórce do szerokości spinacza do papieru. W odległości 2... 3 cm od niego ułóż igłę do szycia.

Spinacz do papieru wkładany jest do wycięcia wolną stroną, a koniec drugiego przewodu wkładany jest do nakłucia. Przyłóż wolne końce drutów do podstawy i górnej części podstawy żarówki - powinna się zaświecić. Jeśli tak się nie stanie, kilka cytryn jest połączonych szeregowo z przewodnikami, zwiększając moc „baterii”. Jedna cytryna ma około 1 W.

Aby wdrożyć drugą opcję, musisz zaopatrzyć: cytryna; moneta miedziana; gwóźdź ocynkowany; dwa kawałki drutu miedzianego; żarówka.

Dwa kawałki są wykonane w skórce cytryny blisko siebie. Końce przewodów oczyszczonych z izolacji są przymocowane do gwoździa i monety, po czym są umieszczane w uprzednio ułożonych nacięciach. Wolne końce drutów prowadzą do żarówki - zapali się.

Działanie baterii na cytrynie tłumaczy się faktem, że jest w nim kwaśne środowisko. Umieszczony w niej ocynkowany spinacz do papieru lub gwóźdź służy jako elektroda ujemna i emituje wolne elektrony. Miedź jest elektrodą dodatnią, silnym utleniaczem i przyciąga je. Jeśli obwód jest zamknięty przez żarówkę, wówczas elektrody zaczynają płynąć z anody (cynku) do katody (drut miedziany, moneta). W obwodzie pojawia się energia elektryczna, która „zapala” żarówkę.