Jak zainstalować rury wentylacyjne: układanie i zaznaczanie kanałów powietrznych na ścianach

Kanały powietrzne to sieci transportowe systemu wentylacyjnego. Ich projektowanie i instalacja podlegają ścisłym przepisom i schematom przebiegu procesu. Spełnienie wymagań regulacyjnych podczas budowy jest gwarancją bezawaryjnej pracy sieci, zapewniając stabilną wymianę powietrza.

Pokażemy Ci, jak zainstalować rury wentylacyjne zgodnie z wymaganiami budowlanymi. Każdy deweloper ma obowiązek znać podstawowe zasady układania i mocowania kanałów wentylacyjnych. Właściciele mogą również wykorzystać te informacje, aby zrozumieć przyczynę problemu i zdecydować, jak go naprawić.

Projekt i wymagania kanałów

Ruch powietrza wewnątrz i na zewnątrz budynku odbywa się po pionowych i poziomych kanałach wentylacyjnych. Montaż rur wentylacyjnych odbywa się zgodnie ze znakami projektowymi wskazanymi na rysunkach roboczych. Zasady montażu podane są w zbiorach normatywnych SP 73.13330.2016 i SP 60.13330.2016.

Kanały wentylacyjne można układać wewnątrz ścian głównych lub umieszczać na terenie domu pod stropem lub wzdłuż ścian. Często okoliczności dyktują projekt kanałów powietrznych na zewnątrz budynku.

Separacja kanałów według funkcjonalności:

• powietrze nawiewane - przez nie świeże powietrze dostaje się do domu;
• wydech - do usuwania zanieczyszczonych mas powietrza.

Przy naturalnej wentylacji w prywatnym domu wszystkie kanały wyciągowe mogą przechodzić w jednym szybie. Do tego pomieszczenia o wysokiej wilgotności, niestabilnej temperaturze i charakterystyce wytwarzanie pary, z której usuwane jest zużyte powietrze projektanci starają się zorganizować obok siebie.

Istnieje szereg wymagań dotyczących kanałów wentylacyjnych:

• szczelność;
• ciche funkcjonowanie;
• zwartość, lokalizacja w ukrytych częściach domu;
• wytrzymałość, trwałość.

Podczas montażu struktura przestrzenna kanałów tworzona jest z poszczególnych części standardowych. Do jego budowy oprócz elementów prostoliniowych stosuje się dodatkowe okucia.

Zgodnie z konfiguracją zewnętrzną stosuje się okrągłe i prostokątne kanały powietrzne. Rurki o cylindrycznych kształtach mają optymalne dane dla płynnego ruchu mas powietrza. Pudełka prostokątne pozwalają zaoszczędzić wolną przestrzeń, łatwo je ukryć za fałszywymi ścianami i sufitami podwieszanymi.

Kanały powietrzne są sztywne i elastyczne. Linie sztywne wykonywane są w wersji okrągłej i prostokątnej zgodnie z VSN 353-86, TU-36-736-93.

W przypadku opcji twardej stosuje się materiały:

• stal ocynkowana walcowana na zimno - 0,5 - 1,0 mm;
• blacha stalowa gorącowalcowana - 0,5 - 1,0 mm;
• polimery - 1,0 - 1,5 mm.

Nadaje się do wilgotnych pomieszczeń plastikowe kanały powietrzne, lub stal nierdzewna o grubości 1,5 - 2,0 mm. W strefach chemicznie aktywnych stosuje się rury wykonane z metalu z tworzywa sztucznego, aluminium i jego stopów.

Kanały elastyczne wykonane są w postaci rur z miękkiego materiału. Często wykorzystywane są jako wygodne wkładki do łączenia sztywnych kanałów z urządzeniami wentylacyjnymi.

Zakrzywione kanały wentylacyjne nadają się do przepływu powietrza z niską prędkością i ciśnieniem.

Budynki mieszkalne są często montowane Rury wentylacyjne PCV o wysokich właściwościach izolacji cieplnej i akustycznej.

Typowe części wykonane z polichlorku winylu łączy się za pomocą:

• styki jednoczęściowe - zgrzewanie doczołowe lub spawane tuleje;
• elementy rozbieralne - kołnierze, złączki, gniazda.

Łączniki do kanałów powietrznych z PVC są stosowane zarówno podwieszane, jak i podpierające.

Izolacja termiczna chroni kanały wentylacyjne przed kondensacją. Dotyczy to głównie pomieszczeń przemysłowych i nieogrzewanych. W przypadku domów prywatnych i biur izolację termiczną stosuje się, gdy izolacja wentylacji na poddaszu. Izolacja akustyczna rur odbywa się w salonach.

Niezbędne jest uziemienie metalowych rur wentylacyjnych w celu zmniejszenia gromadzenia się elektryczności statycznej.

Możliwości podłączenia do montażu kanałów wentylacyjnych

Kanały powietrzne są składane z pojedynczych części. Dokowanie odbywa się za pomocą kołnierzy lub innych elementów łączących.

Kołnierze kątowe są instalowane na końcach łączonych sekcji. Wierci się na nich otwory do mocowania śrub. Pomiędzy kołnierzami umieszczone są uszczelki uszczelniające.

Śruby są starannie dokręcone za pomocą nakrętek i odpowiedniego klucza, aby zapewnić mocne połączenia kołnierzowe. Nakrętki znajdują się po jednej stronie połączenia. Podczas instalowania rur pionowych nakrętki znajdują się z boku dolnego kołnierza.

Wadami takiego połączenia są znaczne obciążenie konstrukcji, wysokie zużycie metalu i duża pracochłonność pracy.

Kołnierze zapalniczki wykonane są z profilowanej taśmy ocynkowanej. Kołnierze w kształcie litery Z są połączone listwą w kształcie litery C i uszczelką.

Belka łącząca przypomina składany kołnierz. Wykonany jest z ocynkowanego profilu metalowego w kształcie litery G. Długość większego boku wynosi od 20 do 30 mm. W zestawie uszczelka i narożnik. Zaletami są niska pracochłonność i niskie koszty finansowe.

Wśród łączników waflowych stosowanych do montażu okrągłych kanałów powietrznych najczęściej stosowane są:

• sutek;
• bandaż.

Grubość złączki nie może być mniejsza niż grubość rur.

Złączka wkładana jest do środka lub nakładana na elementy przylegające w taki sposób, aby jej szerokość obejmowała obie strony jednakowej długości dla średnic rur:

• 100 - 315 mm - nie mniej niż 50 mm;
• 355 - 800 mm - nie mniej niż 80 mm;
• 900 - 1250 mm - nie mniej niż 1000 mm.

Zamiast złączki często używa się terminu sprzęgło.

Uważa się, że połączenie bandaża ma wysoki stopień wytrzymałości i niezawodności. Krawędzie prostych i kształtowych części kanałów powietrznych są zagięte i wyrównane. Następnie na rury na szwie nakłada się bandaż wypełniony szczeliwem i dokręca.

Podczas łączenia kanałów powietrznych szwy są uszczelnione:

• taśmy elastoplastyczne typu „Guerlain” w temperaturach do 40 stopni;
• nietwardniejący mastyks na bazie kauczuku syntetycznego (np. „Buteprol”), silikonu i innych uszczelnień, które wytrzymują nagrzewanie do 70^O Z.

Szew rury lub pudełka znajduje się na górze.

Podczas przenoszenia mieszanki powietrza o temperaturze powyżej 70^O C jako szczeliwo zastosowano elastyczne wiązki poliizobutylenu, mastyksu bitumicznego (PMZh) i innych ognioodpornych niepalnych materiałów.

Przed połączeniem elementów kanału z izolacją termiczną należy ostrożnie zagiąć izolację z obu końców. Sekcje są uszczelniane, a warstwa izolacyjna jest ponownie umieszczana. Szew w izolacji jest uszczelniony taśmą aluminiową lub zaciskami.

Mocowanie rur wentylacyjnych do ściany i sufitu

Kanały wentylacyjne metalowe bez izolacji z połączeniami taśmowymi mocowane są do stropów i ścian za pomocą różnych konstrukcji: wsporników, wsporników, wieszaków, klamer.

Cechy instalacji sztywnych kanałów wentylacyjnych

Odległości między łącznikami są ściśle znormalizowane:

• dla okrągłych rurociągów o średnicy mniejszej niż 400 mm - nie więcej niż 4 metry;
• dla średnic równych lub większych niż 400 mm - nie więcej niż 3 metry;
• dla pudełek o przekroju bocznym mniejszym niż 400 mm - nie więcej niż 4 metry;
• o boku przekroju równym lub większym niż 400 mm - nie więcej niż 3 metry.

Aby usunąć powstały kondensat, poziome odcinki kanałów powietrznych układa się z nachyleniem 0,01 - 0,015. Kropelki wody spływają po pochyłej powierzchni do zbiorników drenażowych.

Układanie rury wentylacyjnej o średnicy do 630 mm z dokowaniem kołnierza i kielicha (nypla) w pozycji poziomej odbywa się za pomocą różnych łączników. Odległość między nimi nie przekracza 6 metrów.

W innych wersjach - nie więcej niż 4 metry. W miejscach połączeń lub zwojów stabilność kanału powietrznego zwiększają dodatkowe podpory.

Zawieszenia i podpory poziomych odcinków prostokątnych metalowych skrzynek o obwodzie do 1600 mm z połączeniami kołnierzowymi lub szynowymi są umieszczone w odległości nie większej niż 6 m od siebie. W przypadku innych połączeń nie więcej niż 3 m, a punkty wstawienia i kąty narożne są dodatkowo wzmocnione.

Etap montażu łączników do metalowych kanałów powietrznych o dowolnych przekrojach i wymiarach z izolacją, a także dla w wyrobie wskazane są rury bez izolacji o średnicy większej niż 2000 mm lub skrzynki o boku większym niż 2000 mm rysunki.

Łączniki do pionu rury wentylacyjne przeprowadzane co 4,5 m. W budynkach wielokondygnacyjnych o wysokości podłogi do 4,5 m kanały powietrzne są mocowane w sufitach podłogowych. Przy wysokości lokalu od podłogi do sufitu powyżej 4,5 m rury wentylacyjne mocuje się do ścian zgodnie z zaleceniami dokumentacji projektowej.

Dopuszczalne jest pionowe ugięcie rur wentylacyjnych w granicach 2 mm na 1 metr długości kanału.

Równomierny rozkład naprężeń na zawieszeniach uzyskuje się poprzez regulację ich długości. Nie mocować usztywnień do kołnierzy przyłączeniowych. Zaciski mocujące nie powinny zwisać swobodnie na kanale, ale powinny ściśle przylegać do jego obwodu lub obwodu.

Wszystkie niestandardowe łączniki są obliczane i wyświetlane na rysunkach roboczych.

Odległość od płaszczyzny ściany domu do zewnętrznej powierzchni okrągłego kanału wentylacyjnego wynosi co najmniej 50 mm, od powierzchni sufitu - 100 mm.

Dla kanałów prostokątnych parametr ten zależy od wymiarów boków przekroju kanału:

• z boku 100 - 400 mm - 100 mm;
• 400 - 800 mm - 200 mm;
• 800 - 1500mm - 400mm.

Minimalna odległość od sieci wodociągowej, gazowej i cieplnej wynosi 250 mm. Do linii zasilających co najmniej 300 mm. Najmniejsza odległość między dwoma okrągłymi kanałami powietrznymi wynosi 250 mm.

Przy przejściu przez ściany i stropy kołnierze i inne rodzaje połączeń kanałów powietrznych umieszcza się w odległości co najmniej 100 mm od ich powierzchni. Łączniki są instalowane nie bliżej niż 200 mm od miejsca rozłącznego połączenia.

Łączniki do kanałów sztywnych

Poniżej zostanie opisane: z jakimi urządzeniami i jak przymocować rurę wentylacyjną do sufitu.

Do łączników stosowanych w tym celu należą:

1. Kołek i profil w kształcie litery Z lub L zapewniają dodatkowe podparcie kanału od dołu. Metoda nadaje się do montażu ciężkich konstrukcji. Połączenie jest mocowane za pomocą wkrętów samogwintujących i gumowej uszczelki między kołkiem a profilem.
2. Opaska kołkowa to najlepszy wybór do kanałów kanałowych.
3. Trawers z dwoma kołkami przeznaczony jest do głównych kanałów wentylacyjnych o boku o przekroju prostokątnym powyżej 600 mm. Kanał powietrzny układany jest na trawersie, którym mogą być metalowe płyty i profile.
4. Zacisk bez kołka - stosowany do krótkich odcinków elastycznych kanałów powietrznych.
5. Taśma perforowana - mocowanie do rur świetlnych i kanałów prostokątnych o średnicy i boku do 200 mm. Aby zakryć okrągłą powierzchnię, wykonuje się pętlę z taśmy, w pudłach taśmę perforowaną mocuje się na połączeniach śrubowych.

Przeciwległe końce powyższych mocowań są połączone bezpośrednio z sufitem pomieszczenia w formie elementu kotwiącego lub mocowane do belek metalowych za pomocą śrub lub zaciski.

Mocowanie rur wentylacyjnych do ściany odbywa się za pomocą elementów osadzonych i konstrukcji wspornikowych.

Do produkcji fiksacji użyj:

1. Wsporniki. Osadzane są w ścianach budynków lub wycelowane w nie kołkami z pistoletu montażowego PC-52-1. Poziome kanały powietrzne układane są na kątownikach stalowych.
2. Trakcja. Służą do zawieszania kanałów powietrznych na konstrukcjach budowlanych. Regulowane wieszaki kontrolują napięcie usztywnień kanałów wentylacyjnych. Standardowo 1 mocowanie na 2 metry długości kanału.
3. Zaciski. Przeznaczony do mocowania kanałów powietrznych rurowych na prętach, uchwytach, hakach. Szerokość opaski stalowej opaski o średnicy przewodu wentylacyjnego do 400 mm wynosi 25 mm, przy średnicy 450 - 1600 mm - 30 mm. Mocowane za pomocą śrub kotwiących lub kołków.

W jednym systemie wentylacyjnym stosowane są różne rodzaje mocowań. Jak prawidłowo zamocować rurę wentylacyjną do ściany, pokazano na poniższym zdjęciu.

Ponieważ w kanałach powietrznych transportowany jest bardzo lekki materiał, nie ma specjalnych wymagań co do wytrzymałości mocowania wsporników. Najważniejsze, że mogą utrzymać ciężar samej autostrady.

Mocowanie elastycznych kanałów wentylacyjnych

Do połączenia kanałów powietrznych z wentylatorami stosuje się wkładki wykonane z miękkich materiałów tłumiących drgania, które zapewniają elastyczność, szczelność i trwałość połączenia.

Kanały powietrzne wykonane z folii polimerowej na prostych odcinkach mogą mieć zagięcia nie większe niż 15 stopni. Metalowe wstawki pomagają im pokonać przejście przez konstrukcje budowlane.

Rury elastyczne układane są na pierścieniach z drutu o średnicy 3-4 mm w odstępach co 2 metry. Średnica kanału jest o 10% mniejsza niż średnica pierścienia mocującego.

Wzdłuż osi rury ciągnięty jest kabel nośny z drutu metalowego o średnicy 3-4 mm, który jest mocowany do konstrukcji domu co 20-30 metrów. Stalowe pierścienie zawieszone są na kablu za pomocą drutu lub wyciętych stalowych płyt.

Rury elastyczne służą do łączenia:

• sztywne kanały do ​​urządzeń wentylacyjnych;
• kompleksowe wyposażenie;
• tłumiki i inne urządzenia.

Do głównych rurociągów wentylacyjnych elastyczne rury faliste używanie jest zabronione. Kanały miękkiego powietrza nie mogą być stosowane w kanałach pionowych dłuższych niż 2 piętra.

Procedura i metody instalowania kanałów powietrznych

Przed przystąpieniem do montażu systemu wentylacyjnego opracowywany jest projekt wykonania robót. W nim nakreślono poszczególne etapy montażu dużych jednostek. W zależności od wymiarów konstrukcji, ich masy, metody montażu i kolejności kroków. Dokonują oznakowania elementów złącznych i sprawdzają ich kompletność. W części graficznej PPR zaznaczono miejsca postojowe mechanizmów podnoszących: wciągarki, bloki itp.

W piwnicach i podłogach piwnicznych instalowane są tylko sztywne przewody wentylacyjne.

Aby przejść przez ściany i ścianki działowe, stosuje się specjalne wkładki i metalowe wkłady.

Aby zminimalizować straty prędkości, kąty skrętu trasy są zaokrąglone promieniem okręgu o co najmniej 2 średnicach kanałów.

Dla oddzielnych ukrytych odcinków przewodów wentylacyjnych (w kopalniach, pod stropami) sporządzane są świadectwa odbioru montaż kanałów powietrznych, gdzie rejestrowane są główne cechy i wiązania montowanych konstrukcji. Próbkę sporządzenia dokumentu podano w załączniku B zbioru zasad SP 73.13330.2016.

Zgodnie z załącznikiem A do tego samego SP, wymiary otworów w ścianach i stropach budynku do układania kanałów wentylacyjnych powinny być szersze o 150 mm od odpowiedniej średnicy lub boku kanału powietrznego.

Montaż poziomych kanałów wewnątrz budynku

Rury wentylacyjne układane są zgodnie z przepisami TTK p.07.33.01.

Porządek pracy:

• sprawdzenie dostępności wszystkich niezbędnych części i elementów złącznych;
• oznakowanie środków mocujących;
• osadzanie kotew w płycie stropowej lub belkach nośnych w postaci narożników, kanałów;
• montaż poszczególnych części w powiększone jednostki;
• instalacja mechanizmu podnoszącego;
• zawiesie pierwszego węzła;
• mocowanie rozstępów na obu końcach węzła;
• zawieszenie próbne w celu wyjaśnienia środka ciężkości konstrukcji;
• podnoszenie do miejsca projektowego i mocowanie wieszakami;
• kontrola dokładności umieszczania i rozdzielania bloku;
• relokacja wciągarki w celu zainstalowania kolejnej jednostki.

Na ostatnim etapie sprawdzana jest dokładność ułożenia bloku, zawiesia są usuwane, a wciągarka jest przestawiana do instalacji kolejnego węzła.

Montaż kanałów pionowych metodą „zabudowa od dołu”

Proces instalacji odbywa się zgodnie z TTK 07.33.05, składa się z sekwencji następujących operacji technologicznych:

1. Montaż wciągarki linkowej nad otworem montażowym.
2. Zawiesić pierwszą część za głowę przymocowaną do kołnierza.
3. Podniesienie pierwszego elementu tuż nad wysokością drugiej części.
4. Połączenie drugiej i pierwszej części rury wentylacyjnej za pomocą złącza kołnierzowego z uszczelkami.
5. Podnoszenie połączonych elementów nr 1 i nr 2 na wysokość trzeciej części.
6. Połączenie dolne części nr 3 z elementami nr 1 i nr 2.
7. Budowanie konstrukcji w podobny sposób aż do pełnego wykorzystania części.
8. Montaż rury wentylacyjnej w pozycji projektowej.

Na koniec sprawdzana jest prawidłowa lokalizacja, mocowana do konsol za pomocą zacisków lub kołnierzy, a urządzenia podnoszące są usuwane.

Montaż kanałów pionowych „zabudowa od góry”

Algorytm działań jest opisany w TTK 07.33.08. Ta metoda służy do łączenia ciężkich węzłów tworzonych za pomocą technologii „nabudowy od dołu”.

Na górze wału zamocowana jest belka nośna, na której zamocowana jest wciągarka dźwigniowa. Oddzielne ogniwa są składane w duże bloki metodą „nabudowy od dołu”. Kanały powietrzne są podnoszone na górną kondygnację i znajdują się obok szybu wentylacyjnego.

Pierwszy element jest opuszczany do miejsca projektowego i ostatecznie mocowany na podporach. Następnie takie operacje powtarza się dla pozostałych bloków do 100% montażu kanału powietrznego stojącego.

Montaż pionowych kanałów powietrznych „wyciskanie”

Montaż kanału wentylacyjnego w pozycji projektowej wg TTK 07.33.06 odbywa się za pomocą dwóch wciągarek zamocowanych w dolnej części budynku. Do dolnego kołnierza zespołu dolnego, montowanego metodą „nadbudowy od góry”, przykręcona jest płyta podstawy ze wspornikami do zawiesia.

Za pomocą dwóch wciągarek i bloków wciągane są zawiesia, a rura wentylacyjna jest wyciskana 0,5 m nad dach. Parasol montuje się na górnym kołnierzu z dachu, a rozstępy są mocowane. Następnie kanał powietrzny jest podnoszony do poziomu projektowego za pomocą wciągarek, mocowany za pomocą trwałych łączników, a płyta podstawy i olinowanie są usuwane.

Elastyczny kanał powietrzny

Rury zginane są często stosowane w systemach wentylacyjnych mieszkań lub domów prywatnych, biur, małych lokali handlowych.

Kolejność prac instalacyjnych:

• ustalenie faktycznego położenia kanału w odniesieniu do elewacji budynku;
• montaż łączników w suficie w kierunku układania kanału powietrznego, założyć kołki co 400 mm i zawiesić opaski;
• maksymalne naciągnięcie elastycznej tulei i pocięcie na kawałki o pożądanej długości.

Miękki rękaw nakładany jest na sztywną rurę z minimalnym zbliżeniem 5 cm do jej powierzchni. Montaż elastycznych kanałów powietrznych odbywa się z uwzględnieniem kierunku poruszających się strumieni powietrza. Są one zorientowane znakami na powierzchni rury. Punkty mocowania takiego kanału znajdują się w odległości 1,5-3 m od siebie. Zwisanie rękawów jest dozwolone nie więcej niż 5 cm na 1 metr długości całkowitej.

Jeżeli wąż elastyczny jest ułożony za sufitem podwieszanym równolegle do jego powierzchni, zaciski wsporcze są umieszczane w odległości 100 mm. Przy montażu pionowym wolna przestrzeń między łącznikami może wzrosnąć do 1800 mm. Elastyczne kanały powietrzne wymagają ochrony przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.

Rury elastyczne mają zdolność akumulacji napięcia statycznego, ważne jest uziemienie kanału. W tym celu drut uziemiający jest zamocowany na jednym końcu na metalowej ramie tulei.

Środki ostrożności w produkcji pracy

Większość prac instalacyjnych odbywa się na wysokości. Wymagane urządzenie do podnoszenia. Obowiązkowe jest przeprowadzenie instruktażu bezpieczeństwa dla instalatorów.

Do pomyślnego zakończenia etapu pracy na wysokości wymagane jest, aby:

1. Prace wykonywane były wyłącznie przez przeszkolonych, wykwalifikowanych instalatorów.
2. Miejsce pracy było ogrodzone, przechodzenie osób w pobliżu obiektu było ograniczone.
3. Aby zmniejszyć ryzyko instalacji na wysokości, wszystkie procesy przygotowawcze zostały przeprowadzone na zero.

Podczas wykonywania prac w domach prywatnych stosuje się niezawodne, mocne rusztowania i rusztowania inwentaryzacyjne. Prace przy układaniu rur wentylacyjnych z izolacją termiczną wykonuje się w rękawicach i okularach ochronnych.

Zapoznasz się ze specyfiką aranżacji przejścia rur wentylacyjnych przez ciasto dachowe następny artykuł, którą radzimy przeczytać.

Wnioski i przydatne wideo na ten temat

Pokazano proces montażu i instalacji systemu wentylacji wraz z mocowaniem kanałów powietrznych do płyt stropowych. Szybkość i głośność oglądania można regulować w ustawieniach wideo. Instalatorzy używają wiertarki udarowej, elementów złącznych, uszczelniacza, rusztowania, rusztowania.

Materiał wideo w dwóch częściach zapozna Cię ze specyfiką urządzenia sieci kanałowej:

Dalszy samouczek wideo:

Prawidłowo ułożone i zamocowane kanały powietrzne zapewnią niezakłócony dopływ świeżego powietrza i odprowadzenie masy odpadów z oczyszczanych pomieszczeń. Kanały wentylacyjne nie będą się zapychać osadami kurzu i powodować niedogodności dla właścicieli domu lub mieszkania. Wykonanie prac instalacyjnych zgodnie z wymaganiami konstrukcyjnymi wykluczy naruszenia i uszkodzenia systemu.

Czy masz jakieś informacje na temat artykułu, którymi warto się podzielić z odwiedzającymi Twoją witrynę? Chcesz uzupełnić przedstawione do rozpatrzenia informacje? Prosimy o pisanie komentarzy w poniższym formularzu, zamieszczenie zdjęcia i zadawanie pytań w niejasnych i kontrowersyjnych punktach.