Budowa kompensatorów: rodzaje, przeznaczenie, normy, tolerancje w różnych konstrukcjach

Dylatacja jest jednym z ważnych elementów konstrukcji budynku. Budowa złącz dylatacyjnych jest konieczna w miejscach, w których przewiduje się ich odkształcenie na skutek wahań sejsmicznych, temperaturowych i skurczu gruntu.

Cel dylatacji

W swej istocie jest to rozbiór technologiczny, który dzieli całą konstrukcję na osobne jednostki. Może być zarówno pionowy, jak i poziomy. Zmniejsza nacisk na te obszary konstrukcji, w których istnieje ryzyko odkształcenia.

A także w przypadku, gdy trwa budowa wieloelementowego wieżowca o dużej długości, przęsła ogrodzeń, mostów żelbetowych i metalowych, umożliwiające swobodne poruszanie się po nich pojazdów i pieszych. Montaż złącz skurczowych stosowany jest w budownictwie monolitycznym. Podczas utwardzania beton kurczy się nierównomiernie, co powoduje naprężenia wewnętrzne i prowadzi do pojawienia się pęknięć.

Za pomocą dylatacji budowniczowie sztucznie tworzą warunki, określając miejsce, w którym beton może pęknąć, bez nieuzasadnionych konsekwencji. Jako wypełnienie stosuje się następujące materiały:

• profile metalowe;
• taśmy ze spienionego polietylenu;
• uszczelniające gumki;
• uszczelniacze silikonowe;
• plastyfikowany sznurek z polichlorku winylu;
• stop wody.

Głównym zadaniem przy wykonywaniu dylatacji jest zapewnienie bezpieczeństwa podczas budowy szczególnie skomplikowanych obiektów. Położenie rowków ustala się na etapie projektowania. W razie potrzeby ich rodzaje łączy się, co pozwala zabezpieczyć konstrukcję przed wieloma przyczynami prowadzącymi do deformacji.

Normy i tolerancje dla złącz dylatacyjnych

Ponieważ w niektórych budynkach pęknięcia pojawiały się w sposób przewidywalny, projektanci zaczęli uwzględniać je w swoich projektach. Wszystkie obliczenia przeprowadzane są zgodnie z SNiP, zgodnie z dokumentami regulacyjnymi. Mogą obowiązywać następujące zalecane ustawienia.

Zoptymalizowane tolerancje rozstawu szwów.

W pozostałych sytuacjach kierujemy się następującymi źródłami:

• SNiP 2.03.04-84, pkt 1.17;
• SP 27.13330.2011 s. 27.13330.2011 6.27;
• SP 52-110-2009;
• instrukcja do SNiP 2.03.01 klauzula 84 1.19 (1.22);
• dodatek do SNiP 2.08.01-85;
• „Projektowanie budynków mieszkalnych” (wydanie III), pkt 1.16 i 1.18.

W zależności od położenia współpracujących powierzchni, szwy są poziome/pionowe, wzdłużne/poprzeczne, górne/dolne. Kształt: płaski/wypukły. Według długości - ciągły/przerywany.

Określenie lokalizacji nacięć odkształcalnych zależy od architektury budynku i rodzaju podłoża żelbetowego. Tak więc na powierzchniach pionowych szwy wykonuje się od góry do dołu, na powierzchniach poziomych instalowana jest siatka dzieląca płaszczyznę na prostokąty lub kwadraty.

Szwy osadowe są pionowe. Ich montaż odbywa się na całej wysokości budynku. Aby zapewnić swobodne osiadanie, szerokość rowka musi wynosić co najmniej 20 mm.

Rozmieszczenie rowków skurczowych zależy od szerokości jastrychu. Chodnik ma więc ponad 3,6 metra szerokości i ma wzdłużny rowek pośrodku. A podczas konstruowania betonowej otwartej przestrzeni odległość między szwami nie przekracza trzech metrów.

Szczególną uwagę zwraca się na konstrukcję rowków odkształcalnych. W przeciwnym razie pęknięcia mogą pojawić się w najbardziej nieprzewidywalnych miejscach, co ostatecznie grozi sytuacją awaryjną.

Wykonywanie dylatacji w betonie

Zatykanie pęknięć w modułach betonowych jest procedurą obowiązkową. Zapobiega to wszelkim zmianom: obrzękom, pękaniu. Minimalizuje naprężenia w miejscu spodziewanego odkształcenia, zmniejsza obciążenie. Zwykle proces ten rozwija się w pierwszych dniach, kiedy powierzchnia betonu zaczyna wysychać i może ulegać zniekształceniom pod wpływem różnych czynników.

Konstrukcja dylatacji pozwala na naturalne kurczenie się i rozszerzanie poszczególnych fragmentów. Szew jest szczególnie potrzebny w jastrychu, gdzie przewidziano urządzenie, na przykład do „ciepłej podłogi”. Pod wpływem zmian temperatury beton łatwo ulega odkształceniom. Do układania cięć stosuje się następujące materiały:

1. Dwustronny profil metalowy umieszczany jest w szwach podczas budowy dużych obiektów przemysłowych, gdzie powierzchnia często narażona jest na duże obciążenia. Elementy profilowane mają złożony kształt. Wyposażone są we wkładki gumowe lub plastikowe. Montuje się je przed wylaniem mieszanki betonowej.
2. Do uszczelniania dylatacji na małych powierzchniach często stosuje się taśmy uszczelniające ze spienionego polimeru, a także taśmy elastyczne.
3. Taśmy profilowane uniwersalne produkowane są z polimerów o dużej gęstości oraz gumy przetworzonej. Materiały te są łatwe w montażu i nadają się do wypełniania szczelin w podłogach.
4. Połączenia na małych obszarach, które nie podlegają zwiększonym obciążeniom, uszczelnia się uszczelniaczem silikonowym. Zwłaszcza jeśli cięcie wykonane jest na betonie, który nie jest całkowicie stwardniały.

Montaż rowka odkształcalnego w podstawie można przeprowadzić aż do całkowitego stwardnienia betonu. Powstaje przed rozpoczęciem skurczu i odparowaniem wilgoci, ale nie później niż sześć dni po wylaniu. W momencie rozpoczęcia zmian strukturalnych zachodzących w betonie obowiązkowe jest wykonanie szwu. Głębokość cięcia wynosi 1/3–1/4 grubości podłogi.

Dylatacje w płycie monolitycznej

Płyty poziome znajdują zastosowanie przy wznoszeniu budynków mieszkalnych, użyteczności publicznej i przemysłowych. Dzieli budynek na kondygnacje, a także oddziela piwnicę i poddasze od części mieszkalnej. Są to elementy nośne, odbierają i przenoszą obciążenie. Są prefabrykowane, monolityczne i prefabrykowane-monolityczne. Najczęściej stosuje się je do przykrycia przęseł o niestandardowych kształtach w miejscach, gdzie dostęp urządzeń dźwigowych jest ograniczony i wykorzystuje się głównie pracę pracowników.

Specyfika formowania monolitycznych bloków pionowych polega na montażu zbrojenia ramy i szybkim wylewaniu kompozycji za pomocą pomp do betonu. Aby zapobiec pęknięciom związanym z osiadaniem gruntu lub zmianami temperatury, konstrukcje monolityczne dzieli się na osobne moduły za pomocą dylatacji wzdłużnych i poprzecznych. Ich położenie i rodzaj należy wskazać na mapach rysunkowych.

Rowki w płycie monolitycznej są uszczelniane po ich połączeniu. Usunąć twardy uszczelniacz, łuszczące się i kruszące obszary na głębokość 150 mm. Przed nałożeniem szczeliwa rowki są czyszczone, wydmuchiwane są kurz i dobrze zwilżane. Konstrukcja kompozycji wewnętrznej odbywa się przy użyciu izolacji na głębokość 30 mm. W tym przypadku stosuje się takie materiały jak uszczelniacz Streamplug lub system Aquastop Injecto. Uszczelnienie zewnętrzne o grubości 45–50 mm od góry płyty wykonane jest z suchej masy naprawczej „Remstrim-T”.

Dylatacja płyty fundamentowej

Fundament to solidna konstrukcja nośna ułożona pod całą powierzchnią budynku, która może jednocześnie pełnić funkcję podłogi na parterze lub pierwszym piętrze. Takie płyty są wykonane ze zbrojonego betonu, koniecznie wzmacniając całą ich objętość.

Jeśli powierzchnia fundamentu jest idealnie płaska i przeszlifowana, można z niej wykonać podłogę samopoziomującą z wbudowanym ogrzewaniem. Zmniejsza to koszty wykończenia. Monolityczna płyta fundamentowa może być następujących typów:

• regularny;
• z żebrami;
• solidny;
• z żebrami usztywniającymi;
• zespół.

Fundament płytowy służy jako fundament pod budowę budynku, nie wyższego niż 2-3 piętra. Jest w stanie równomiernie rozłożyć obciążenie konstrukcji. Można go budować na każdym rodzaju gleby. Chociaż w przypadku małego domu tradycyjnie instaluje się płytki fundament pasowy, a na niestabilnych glebach - fundament palowy.

Konstrukcja szwu w płycie fundamentowej odbywa się w celu kompensacji odkształceń osadowych i termicznych. Strukturalnie szczelina pomiędzy dwoma współpracującymi elementami składa się z:

• rowek o odpowiednim rozmiarze;
• hydroizolacja;
• podsadzkarz.

Wypełniaczem stosowanym do wykonywania spoin może być drewno impregnowane środkami antyseptycznymi, styropian lub lina smołowana. Połączenia o niewielkim procencie ruchu pokrywane są specjalną taśmą uszczelniającą i hydroizolacyjną. W szwach, w których ruch przekracza 25% ich szerokości, zastosowano dodatkowo taśmę wodną, ​​tworząc dwupoziomową ochronę. Taśma wyposażona jest w elementy odkształcające: okrągłe, owalne, w kształcie litery U.

Szczelina dylatacyjna w konstrukcjach żelbetowych

W ostatnim czasie głównym rodzajem materiału stosowanego w budownictwie są konstrukcje żelbetowe.

Zalety konstrukcji żelbetowych:

• z biegiem czasu ich siła wzrasta;
• walory użytkowe materiału umożliwiają produkcję elementów o różnych kształtach;
• okucia nie podlegają korozji;
• materiał odporny na procesy sejsmologiczne;
• wysokie bezpieczeństwo przeciwpożarowe.

Do zbrojenia stosuje się włókno szklane, siatkę z włókna szklanego, polimery, walcówkę i siatkę zgrzewaną z komórkami. Aby zwiększyć odporność ogniową, do kompozycji dodaje się wypełniacze: bazalt, szamot, wermikulit. Szwy są wypełnione specjalną szpachlą, uszczelniaczami i kołkami. Ich rozmiary ustalane są indywidualnie, w zależności od każdego obiektu. Szerokość 20–30 mm w ścianie lub suficie z łatwością równoważy odkształcenia żelbetu.

Materiał można wykonać niezależnie przy budowie domu. W tym celu przygotowuje się szalunek i ramę wykonaną ze zbrojenia żelaznego. Następnie wylewa się mieszankę betonową. Urządzenie nacięć odkształcalnych ochroni konstrukcję przed pęknięciami na etapie utwardzania żelbetu.

Szwy powinny być proste, bez zaokrągleń i zakrętów. Ich szerokość, rodzaj i jakość zależą od tego, gdzie będzie zlokalizowany rowek: ściana, podłoga czy fundament. Jeżeli jest to konstrukcja solidna żelbetowa, podcięcie wykonuje się na całej wysokości fundamentu. W budownictwie na skalę przemysłową złącza wykonuje się na granicy budynku z pomieszczeniami o różnym przeznaczeniu.

Co wiesz o cięciu napięcia? Opowiedz nam o swoich doświadczeniach w komentarzach. Udostępnij artykuł w sieciach społecznościowych, dodaj go do zakładek.