Treść artykułu:
Jałowce zimozielone, w naturze zasiedlonej od regionów polarnych do subtropikalnych, są uznawane nie tylko za jedną z najstarszych roślin, ale także za najcenniejsze uprawy ogrodnicze. Po przestudiowaniu wspólnych jałowców, gatunków i odmian ze zdjęciami, opisami i cechami, możliwe jest przekształcenie zarówno letniej rezydencji, jak i rozległych terenów ogrodowych i parkowych.
Wszystkie istniejące odmiany tych roślin mają:
- pełzająca, krzewiasta lub przypominająca drzewo forma;
- łuskowate lub igiełkowe liście;
- owoce w postaci małych gęstych stożków z zamkniętymi łuskami.
Ze względu na najwyższy stopień przystosowania, jałowiec mógł przetrwać klimatyczne kataklizmy z przeszłości i osiedlić się w różnych obszarach naturalnych. Ta nieruchomość, a także egzotyczne piękno przyciągnęły uwagę roślin, które stały się niezbędne w projektowaniu kamienistych zakątków, ogrodów skalnych, krawężników.
Juniperum vulgaris (J. communis)
Jeden z najczęstszych gatunków jałowca występuje na terytorium Europy, na północy Afryki, w Azji, a nawet na ziemiach kontynentu północnoamerykańskiego.
Pokazany na zdjęciu pospolity jałowiec ma postać krzewu lub małego drzewa. W sprzyjających warunkach roślina o gęstej, składającej się z gałęzi iglastych, o długości do 15 mm, osiąga wysokość 3-8 metrów. Czasami jałowiec, dzieląc się na żeńskie i męskie okazy, rośnie do 12 metrów.
Zwykły jałowiec, podobnie jak wszyscy jego krewni, jest długowieczną i wolno rosnącą kulturą. Często kopie, które przetrwają do stulecia i starsze niż wiek. A piękno rośliny lepiej ujawnia się przy zwiększonej wilgotności gleby i powietrza.
Przypomina piramidy lub korony stożka dzięki sztywnej, kłującej igły przez cały rok dekoracyjność, bez problemów przenosi strzyżenie, co jest ważne przy uprawie jałowca jako ozdobnego kultura. A same liście żyją około 4 lat i stopniowo się zmieniają.
Niebiesko-niebieskie szyszki rośliny dojrzewają dopiero w drugim roku.
Na miejscu zwykły jałowiec, na zdjęciu, wykazuje bezpretensjonalny charakter, wysoką odporność na mróz i niewymagające jedzenia. Popularność tej rośliny zwiększa obecność wielu odmian o tradycyjnym zielonym, srebrno-srebrnym lub złotym ulistnieniu, z koroną o kształcie ostrosłupa, stożka lub przysiadu.
Zdjęcia odmian jałowca tego gatunku są uderzające w różnorodność, a ich technologia rolnicza jest dostępna nawet dla początkujących.
Juniper of Depression to kulturowy gatunek rośliny znalezionej w Kanadzie. Według różnych źródeł gatunek ten uważany jest za niezależnego, kanadyjskiego lub uznany za podgatunek pospolitego jałowca. Z jego zwykłej formy wyróżnia się szeroką, opadającą lub rozpostartą koroną i wysokością nie przekraczającą półtora metra.
Iglaste liście rośliny mają brązowawe zabarwienie, które staje się prawie brązowieje przez zimę, zwiększając ozdobność zimozielonej rośliny.
Juniper Depressa Aurea ma podobny wygląd do opisanego powyżej rodzaju, ale jego liście są bardziej atrakcyjne. Młode pędy rośliny mają jasnozielony, prawie żółty lub złoty kolor, co dało nazwę gatunku Juniperus communis pokazanego na zdjęciu.
Juniper siberian (J. sibirica)
Ten gatunek jałowca pochodzi od Syberii, gdzie rośliny o małych igłach i koronie przysiadu można znaleźć na obszarze górskim. Oprócz regionu syberyjskiego kultura jest szeroko rozpowszechniona w północnych regionach Europy, na Dalekim Wschodzie, na Krymie, na Kaukazie iw Azji Środkowej. Wszędzie jałowcowe rośliny syberyjskie preferują osiedlać się na suchych skalistych obszarach
Charakterystyczne cechy jałowca syberyjskiego to: niski wzrost, powolny rozwój i dekoracyjny, z powodu lekkich pasków iglastych liści, żyjących przez około 2 lata. Zaokrąglone niebieskie jagody dojrzewają w drugim roku po formacji.
Na wolności z powodu powolnego wzrostu i małej wielkości jałowca ochrona syberyjska. W ogrodzie roślina jest wygodniejsza nawet przy minimalnej staranności. Niewymagający widok:
- bez strat, doświadczeń okresów suszy;
- jest zadowolony z niskiej zawartości składników odżywczych;
- nie boją się mrozu;
- przyzwyczajony do miejsc, w których istnieje ryzyko zwiększonego zanieczyszczenia gazem i zanieczyszczenia powietrza;
- kocha światło i nie potrzebuje cieniowania.
Z biegiem czasu pędy jałowca mogą się zakorzenić, co pozwala rozwinąć się korony i stworzyć żywe krawężniki. Odmiana syberyjska jest idealna do projektowania slajdów.
Juniperus Cossack (J. Sabina)
Innym popularnym rodzajem jałowca jest zainteresowanie ogrodnika tym, że oprócz wytrzymałości posiada igły dwóch odmian. Pierwsze, igłowate listki o długości do 6 mm, można zobaczyć na młodych pędach, a także na gałęziach w cieniu. Drugim, łuskowatym ulistnieniem są igły na dorosłych gałęziach.
Średnio liście o charakterystycznym, bogatym w jałowce, żywicznym aromacie żyją przez trzy lata. zaokrąglone lub owalne gęste jagody utrzymują się przez drugi rok.
W porównaniu z jałowcem pokazany na zdjęciu jałowiec kozacki nie jest tak wysoki i zauważalny. Wysokość pełzającego krzewu z gęstą przysadzistą koroną wynosi około półtora metra. Nie przeszkodziło to jednak w oszacowaniu jałowca i od końca XVI wieku do wykorzystania go do ozdabiania parków i zwykłych ogrodów.
Hodowla odmian z ciemnozielonymi, niebieskimi i jasnymi igłami będzie niezastąpiona na slajdach, niewymagająca, odporna na zimę i łatwo tolerowana roślina suszy. Służy do mocowania stoków i tworzenia żyjących, dobrze ukształtowanych krawężników.
Juniperus Chinese (J. chinensis)
Spośród wszystkich jałowców roślina z rodziny Kiparisov wyróżnia się imponującymi rozmiarami. Korona rodem z Chin, Korei i Mandżurii rośnie do 25 metrów wysokości. Jałowiec, chiński, na zdjęciu, ma igłę na młodych pędach igieł, które, gdy gałęzie stają się starsze, zastępuje się małymi łuszczącymi się liśćmi. Małe szyszki rośliny można pomalować na niebieskawe, brązowe lub czarne odcienie, pokryte niebieskawym nalotem.
Pierwsze okazy chińskiego jałowca pojawiły się w Europie na początku XIX wieku. W Rosji rośliny te zostały później zasadzone na wybrzeżu Morza Czarnego, gdzie nadal można je znaleźć. Jednak w przeciwieństwie do innych gatunków, odmiana chińska potrzebuje więcej wilgotnej gleby i powietrza, więc często cierpi z powodu suszy. Granica mrozoodporności rośliny wynosi -30 ° C. Dlatego w środkowym pasie bez dachu, rośliny mogą zamarznąć.
Co ciekawe, pomimo dużych rozmiarów dorosłych okazów, chiński jałowiec, jak na zdjęciu, jest często wykorzystywany do uprawy bonsai.
Juniper recumbent (J. procumbens)
W Japonii i innych krajach regionu znajduje się jałowiec z koślawą lub zwisającą koroną, pokrytą zielonymi lub częściej niebiesko-niebieskimi igłami.
Rośliny o wysokości od 50 do 400 cm są przystosowane do wilgotnego klimatu morskiego, dlatego w środkowym pasie rosyjskim mogą ucierpieć suche powietrze, a także od przymrozków w szczególnie ostrych zimach.
W domu, jałowiec tego gatunku jest jedną z ulubionych roślin do tworzenia spektakularnych bonsai.
Juniper solid (J. rigida)
Wiele jałowców z Dalekiego Wschodu jest obecnie aktywnie wykorzystywanych w projektowaniu lądowań w ogrodzie i parku. Jałowiec jest trudny - pochodzi z tego żyznego regionu, dlatego wybiera piaszczyste stoki i plaże jako siedliska. Na wietrznych klonach rośliny osiedlają się pod osłoną większych drzew. Tutaj jałowiec nabiera kształtu pełzającego i na wysokości do 40 cm, dzięki dwumetrowym pędom tworzą gęste, trudno dostępne grupy.
W sprzyjających warunkach bryła jałowca osiąga wysokość 8 metrów. Korona pokryta żółto-zielonymi kłującymi igłami w męskich okazach jest gęsta, żeńskie rośliny są bardziej przezroczyste.
Bardzo bezpretensjonalne gatunki jałowca nie są często spotykane w kulturze. W tym przypadku roślina może być interesująca dla ogrodnictwa parkowego i tworzenia autentycznych, wschodnich zakątków na małych obszarach.
Przy uprawie jałowca twardego należy wziąć pod uwagę, że na glebach kwaśnych roślina czuje się uciskana, traci dekoracyjność i już niskie tempo wzrostu.
Jałowcowe jałmużny (J. horizontalis)
Nazwa tego gatunku mówi wymownie o wyglądzie i charakterystyce rośliny. Juniper ma przysadzistą, nawet krzywy korony, 10 do 30 cm wysokości. Roślina pochodzi z Kanady, gdzie preferuje na osiedlenie się na piaszczystych zboczach nad brzegiem jeziora lub w regionach górskich, zwanych również poziome jałowca. Chociaż gatunek jest odporny na mróz, nie jest pożądany przy wyborze gleby i doskonale wzmacnia zbocza, gdy sadzi Należy wziąć pod uwagę, że w warunkach suszy jałowiec czuje się przygnębiony, jego igły tracą jasność i ton.
W ogrodnictwie ozdobnym, jałowiec jest wyceniany poziomo dla igieł z dwoma lekkimi, prawie białymi paskami. Na podstawie dzikiej formy powstało dziś ponad sto kulturowych odmian, różniących się kolorem liści i kształtem korony.
Podłoże jałowcowe (J. x media)
Podczas hodowli z jałowcem stwierdzono, że poszczególne gatunki mogą wytwarzać stabilne hybrydy, które są interesujące dla ogrodników. Przykładem takiej udanej hybrydyzacji jest pożywka jałowa, uzyskana ze skrzyżowania kozaka i kulistego gatunku (J. sphaerica). Pierwsze okazy tego gatunku zostały wyhodowane pod koniec XIX wieku w Niemczech, a następnie rozprzestrzenione w całej Europie i na całym świecie.
Rośliny jałowca Evergreen w środku, jak na zdjęciu, mogą mieć koronę rozprzestrzeniającą się, rozprzestrzeniającą lub szeroko rozprzestrzeniającą. W zależności od odmiany roślin tego gatunku rośnie do 3-5 metrów. Igły typu łuskowatego i iglastego mają kolor zielony, szary. Istnieją odmiany ze złotą koroną.
Chociaż rośliny są odporne na zimę, istnieje ryzyko zamarznięcia. Dlatego też w centralnym pasie i na północ od jałowca na zimowe miesiące są pokryte, co nie jest trudne z przysiadu, stosunkowo małej koronie roślin.
Juniperus rock (J. scopulorum)
Kontynent Ameryki Północnej dał światu wiele ozdobnych drzew i krzewów. W Górach Skalistych, słynących z ich surowej urody, odkryto skałę jałowca pokazaną na zdjęciu.
Ta forma oznacza piramidalny kształt i łuszcząca igieł, które mogą być nasycone lub niebiesko-zielone, prawie niebieski, zależnie od odmiany. Smukłe rośliny zimozielone w pierwszej połowie XIX wieku uprawiane są w parkach i szklarniach. W tym czasie otrzymano ponad 20 odmian. Przy minimalnej dbałości i ochronie podczas silnych mrozów rośliny dorosłe z łatwością podtrzymują piramidalny kształt i powoli się rozwijają, osiągając wysokość 12 metrów.
Juniperus virgin (J. virginiana)
Czerwony cedr lub dziewicza jałowcowa - rdzenna mieszkanka północnej części kontynentu amerykańskiego. Nietypowy pseudonim rośliny jest wynikiem rekordu wzrostu jałowców. Dorosłe okazy tego gatunku to potężne drzewa o wysokości do 30 metrów z pniami, których średnica sięga półtora metra.
Duża drzewiasta forma nie jest jedyną różnicą gatunku. Juniper virgin, na zdjęciu, ma dość szybki wzrost. Ta okoliczność natychmiast została doceniona przez Amerykanów, którzy zaczęli kultywować kulturę już w połowie XVII wieku.
Roślina ma małe igły typu mieszanego i te same małe pęczki, które dojrzewają w tym samym roku po uformowaniu. W Rosji gatunek ten nadaje się do uprawy w południowych regionach, w domu drewno służy do wykonywania ołówków biurowych i pozyskiwania olejku eterycznego. W przypadku ogrodnictwa ozdobnego otrzymuje się wiele kompaktowych odmian i hybryd międzygatunkowych z srebrzystymi, niebieskawymi i lekkimi igłami.
Juniperum scaly (J. squamata)
Chiny, Tajwan i Himalaje - Powierzchnia mieszkalna inny typ jałowca z grubym, ozdobnym korony do półtora metra.
Jest to pokazane w łuszcząca zdjęcie jałowca, łatwo niosąc suchość powietrza i gleby biedy, ale nie na tyle zima-hardy do centralnej Rosji.
Juniperus Daurian (J. davurica)
Rosyjski Daleki Wschód, północnym regionie Chin i Monngolii - miejsce urodzenia jeszcze innego rodzaju dekoracyjne jałowca, pełzanie różnią się nie tylko pod względem kształtu i powolnego tempa wzrostu, ale także długie życie.
Dahuryjskie rośliny jałowca mogą rosnąć i rozwijać się przez sto lat, podczas gdy ich pędy w średnicy nie przekraczają pięciu centymetrów.
Gatunki opisane pod koniec XVIII wieku, dzięki zdolności drewna litego do osiedlenia się na słabych glebach, w tym kamienne wysypisk oraz niewielkich rozmiarów, tubylców zwanych kamień szary.
Antenna część jałowca nie przekracza 50 cm wysokości, pień często ukryty jest w ziemi, która pomaga ukorzenienia pędów i sprawia, że roślina jest bardzo cenna dla wzmocnienia stromych zboczy, zjeżdżalni i kopce. Jasnozielone igły na zimę zyskują brązowo-brązowy odcień. Ten sam kolor w dojrzałych kulistych szyszkach. Jałowiec Daursky jest dekoracyjny, bezpretensjonalny i niezwykle zimowy.
