Najbardziej interesujące są arbuzy

Słodkie arbuzy, uprawiane w obfitości na całym świecie, po łacinie nazywają Citrullus lanatus. Te duże, tworzące rzęsy do 3 metrów długości należą do rodziny dyni. Najbliższe gatunki spokrewnione z dzikimi zwierzętami są nadal obecne w południowej Afryce, a historia arbuzów, jako rośliny uprawnej, istnieje już od ponad tysiąca lat.

Cechy wspólne dla wszystkich odmian arbuzów to obecność długich, potężnych rzęs pokrytych owłosionymi liśćmi pokrytymi płatkami włosowymi z widocznym niebieskawym odcieniem. Do mocowania na poziomych i pionowych powierzchniach arbuzy wykorzystują anteny, zgrubienie i suszenie w procesie rozwoju rośliny.

Bladożółte pojedyncze kwiaty znajdują się w kątach liści. Kiedy następuje zapylanie, w miejscu kwiatu powstaje duży owoc. To z powodu tej fałszywej jagody z twardą warstwą powierzchni i soczystym rdzeniem, że arbuz jest uprawiany. We wczesnych stadiach rozwoju owoce, takie jak łodygi i liście, pokryte są sztywnymi włoskami, które znikają w miarę wzrostu i są uważane za jeden z objawów dojrzałości arbuza.

Dojrzały, okrągły i podłużny, o średnicy do 60 cm, arbuzy mają:

• gładką twardą skórkę, zwykle o kolorze ciemnozielonym lub paskowanym, ale jest skórka koloru białego, żółtego, marmurowego i plamistego;
• soczysta, słodka miąższ w kolorze różowym, ciemnoczerwonym, pomarańczowym, żółtym lub białym z licznymi brązowymi lub ciemnobrązowymi nasionami.

Arbuzy są ciepłolubne i rosną komfortowo tylko w temperaturach nie niższych niż 20-25 ° C.

Jednocześnie przez wiele dziesięcioleci prowadzono selekcję, aby uzyskać odmiany odporne na suszę i charakteryzujące się dobrą odpornością na choroby oraz różniące się wczesnym okresem dojrzewania.

W związku z tym północne granice uprawy w ciągu ostatnich stu lat poważnie się zmieniły. Coraz więcej osób wie o arbuzach nie tylko dzięki pogłoskom, ale również regularnie je słodkich jagód. A na łóżkach rosły owoce już po 65-75 dniach od pojawienia się pierwszych pędów.

Początki i historia arbuzówTo właśnie w tych krajach odkryto największą liczbę form genetycznych arbuzów, dając owoce z gorzkim, słodkim i lekko słodkim mięsem.

W dawnych czasach dzikie przodkowie nowoczesnych arbuzów były praktycznie jedynym źródłem wilgoci dla zwierząt, lokalnych plemion i dla podróżników na pustyni.

Wtedy zaczęła się historia arbuza jako kultury używanej w żywności. Jeśli zignorowano gorzkie rośliny bez glikozydów, więcej jadalnych odmian przybyło do Afryki Północnej 4000 lat temu i były one interesujące dla ludów zamieszkujących Dolinę Nilu. Stąd kultura, jak mówi historia arbuza, rozprzestrzeniła się na Morze Śródziemne, na Bliski Wschód, a dalej na Indie i Chiny.

Czytaj również: Jak sadzić truskawki?

Brytyjska Encyklopedia mówi o uprawie arbuzów w Egipcie podczas wczesnego królestwa. Wspomina również o obecności fresków, które mówią o zbiorze tych rozpoznawalnych owoców na brzegach Nilu.

Nasiona arbuza lub jego odległego przodka znajdują się w grobowcach faraonów z XII dynastii.

Istnieje pisemny dowód na to, że w VII wieku ne uprawiano różne dzikie arbuzy w Indiach. Nawet dzisiaj małe owoce Citrullus lanatus, odmiany fistulosus w Indiach są używane jako warzywa.

W X wieku arbuzy uderzyły w Chiny, kraj, który dziś jest głównym dostawcą tego typu melonów na rynek światowy. A na terytorium Europy, a dokładniej na Półwyspie Iberyjskim, pojawiły się arbuzy z mauretańskimi wojownikami.

W wiekach X-XII roślina jest uprawiana w Kordobie i Sewilli, z której, według średniowiecznej historii, arbuzy wpadają w inne części kontynentu. Jednak ze względu na ograniczenia klimatyczne w celu uzyskania stabilnych plonów gdzieś, z wyjątkiem na południu Europy, nie działało, a arbuzy były wykorzystywane jako egzotyczne rośliny w ogrodach i szklarniach.

Ciekawe, że kultura dyni bardzo szybko zaaklimatyzowała się na brzegach Nowego Świata, gdzie arbuzy spadały na dwa sposoby naraz: wraz z europejskimi kolonistami i niewolnikami sprowadzonymi z kontynentu afrykańskiego.

Niezawodnie wiadomo, że historia arbuzy w Ameryce rozpoczęła się w 1576 roku. W tym odległym lecie na Florydzie arbuzy zasadzone przez hiszpańskich osadników przynosiły już owoce.

Nieco później na terenie Ameryki Południowej pojawiły się plantacje melonów i tykw. Arbuzy cieszyły się popularnością wśród plemion indiańskich z Doliny Missisipi, a także lokalnej populacji Wysp Pacyfiku, w tym Hawajów.

Na terenie Rosji arbuzy były importowane, najwyraźniej wzdłuż Wielkiego Jedwabnego Szlaku, ale ze względu na złożoność klimatu, aż do połowy ubiegłego wieku, kultura rozprzestrzeniła się tylko w regionach południowych, na przykład w Małej Rosji, w Kubanie iw regionach stepowych Wołgi. Dowiedz się o historii arbuzów, wszystko nie zadziała, tyle czasu, że roślina mieszka obok osoby. Dziś nawet korzenie gatunku kulturowego uprawianego w wielu regionach Rosji na glebach wiejskich nie są znane.

Ale to nie przeszkadza ludziom pracować nad ulepszaniem rośliny i pozyskiwaniem nowych odmian. W tej chwili na świecie istnieje kilkaset odmian i hybryd kultywowanych arbuzów. Dzięki temu i rozwojowi technologii szklarniowych możliwe stało się uprawianie słodkich owoców nawet tam, gdzie ludzie nigdy wcześniej nie słyszeli o gigantycznej jagodzie.

W tym przypadku hodowcy nie są już ograniczeni do hodowli nowych odmian z tradycyjnie zieloną korą i maczkiem szkarłatnym.

W łóżkach dojrzewają arbuzy, w których pod białą, czarną, plamistą lub żółtą skórką kryje się nie tylko czerwony lub różowy, ale także biały i żółty miąższ.

A dla najbardziej wyrafinowanych hodowców dla smakoszy w japońskiej prowincji Zenzuji, umieszczenie jajnika w specjalnym przypadku, opanowali kultywację pierwszych sześciennych, a teraz kręconych arbuzów.

Przeczytaj także: Jakie choroby nawiedzają nasze ulubione arbuzy?

Skład chemiczny arbuza

Co sprawia, że ​​ludzie na całym świecie kochają arbuzy? Najbardziej oczywistą odpowiedzią jest słodki, orzeźwiający smak dojrzałych owoców. Ale jaka jest pełna energia i skład chemiczny arbuzów, a jakie substancje mogą mieć korzystny wpływ na ludzkie zdrowie?

100 gramów świeżej karmazynowej pulpy arbuzowej zawiera:

• 0,61 gramów białek;
• 0,15 grama tłuszczu;
• 7,55 gramów węglowodanów, z czego 6,2 gramów to cukier;
• 0,4 grama błonnika pokarmowego;
• 91,45 gramów wody.

Dzięki tej kompozycji kaloryczna zawartość arbuza nie przekracza 30 kcal, ale korzyści z jedzenia owoców nie kończą się na tym.100-gramowy plaster ma masę witamin, w tym 10% dziennego spożycia kwasu askorbinowego, a także co najmniej 4% ilości beta-karotenu potrzebnej człowiekowi, witaminy B1, B2 i B3, B5 i B6, choliny oraz niezbędnych mikro i mikroelementów. Są to wapń, magnez i żelazo, potas i fosfor, mangan, sód i cynk.

Ważnym miejscem w składzie chemicznym miazgi jest likopen, który w 100 gramach zawiera do 4530 mikrogramów. A w skorupie arbuza jest tak cenny aminokwas jak cytrulina.

Jak długo utrzymujesz arbuza?

Aby zmaksymalizować korzyści płynące z arbuza, należy jeść dojrzałe owoce uprawiane zgodnie z praktykami rolniczymi. A jeśli chodzi o przechowywanie, arbuzy tracą również trochę witamin, wilgoci i cukru. Oznacza to, że kwestia, jak długo przechowywać arbuz ma ogromne znaczenie. Odpowiedź na to pytanie zależy od odmiany i metody przechowywania.

Jeśli miąższ arbuza Spark lub Krimson Sweet straci swoją soczystość i stanie się ziarnisty po kilku tygodniach od wyjęcia z kija, soczyste świeże owoce odmiany Chillie, które przechowywane są przez okres do 5 miesięcy, mogą być miłym zaskoczeniem na stole noworocznym.

W temperaturze pokojowej, z dala od urządzeń grzewczych, światła słonecznego i wilgoci, arbuz nie powinien być przechowywany przez okres jednego miesiąca. W warunkach wentylowanej chłodnej piwnicy lub piwnicy całe arbuzy pozostają średnio smaczne przez 2 do 4 miesięcy.

• Jeśli chcesz dłużej oszczędzać arbuz, miąższ lub sok można zamrozić.
• Kawałki suszonego arbuza, przybierające rodzaj frytek. Naturalne cukierki do żucia są wykonane z suszonego soku.
• Podobnie jak arbuz marynowany, solony i marynowany, spraw, by ich sok i owoce z dżemem, dżemem i kandyzowanym smakiem.

Przy stosowaniu tych metod okres przydatności do spożycia arbuza zostaje wydłużony do jednego roku. Ale pokrojony arbuz nie może być przechowywany przez dłuższy czas. Nawet w lodówce przez jeden dzień rozwija się patogenna flora w wilgotnej, mokrej miazdze i bakteriach, które prowadzą do fermentacji. W upale proces ten rozpoczyna się za kilka godzin.

Znaki dojrzałego arbuza

Aby móc rozpoznać dojrzały arbuz gotowy do spożycia, ważne jest nie tylko dla kupującego przy kasie, ale także dla mieszkańca lata, który otrzymał bogate zbiory. Od poprawności wyboru zależy od tego, jak długo arbuz jest przechowywany i jakie użyteczne substancje zgromadziły się w jego miazdze. Bez nacinania owoców można określić dojrzałość wyglądu arbuza i bicza, na którym się znajduje.

Przeczytaj również: Istnieje kilka przydatnych właściwości i przeciwwskazań do stosowania jagody goji

Istnieje kilka oznak dojrzałego arbuza:

1. Skórka dojrzałego arbuza ma twardą gładką powierzchnię, trudno jest uszkodzić za pomocą gwoździa, który tylko zarysowania na skórki. Jeśli zielona kora jest matowa, dojrzały arbuz jest pokryty woskową powłoką.
2. Plamka znajdująca się na dolnej powierzchni stykającej się z podłożem powinna mieć ciepły, żółtawy odcień.Jeśli arbuz dojrzeje na miejscu, nie ma pasków ani innego wzoru, kora jest gęsta, sucha i bez uszkodzeń.Uważa się, że im jaśniejszy i bogatszy jest kolor plamki, tym słodszy i bardziej dojrzały owoc.
3. Znakiem dojrzałego arbuza może być sucha łodyga i wąs, uformowany w pobliżu zatoki, z której odchodzi owocowa łodyga.
4. Nie będzie niepotrzebne zapukanie na korze arbuza. Dojrzałe owoce zareagują głębokim, huczącym dźwiękiem. Jak również dojrzałe, gotowe do zbioru owoce pływają po zanurzeniu w wodzie.

Norma azotanów w arbuzach

Podobnie jak inne rośliny, arbuzy są w stanie gromadzić nie tylko użyteczne substancje, ale także związki, które niekorzystnie wpływają na zdrowie ludzi. Wiadomo, że stopień azotanów w arbuzie może być poważnie przekroczony, jeśli podczas okresu wzrostu arbuza roślina:

• odczuwa brak ciepła, co wyrażało się w spowalnianiu procesu rozwoju;
• otrzymał nadmiarową ilość nawozu azotowego;
• został wystawiony na działanie pestycydów, co prowadzi do gromadzenia się szkodliwych substancji;
• cierpiał na brak wilgoci w glebie i powietrzu;
• wykazywał niedobór w glebie molibden, siarka, kobalt lub potas;
• znajdował się w glebie o wysokiej kwasowości lub zawartości soli.

Maksymalna dopuszczalna dawka azotanów w arbuzie wynosi 60 mg / kg. I tutaj ważne jest, aby pamiętać, że największa ilość szkodliwych substancji skupia się bliżej powierzchni, a zwłaszcza w skorupie.

W przypadku osoby dorosłej, dopuszczalna ilość zażywanych azotanów jest określona na poziomie 5 mg na kilogram wagi. Ograniczająca ilość azotynów jest jeszcze mniejsza i nie powinna przekraczać 0,2 mg na kilogram masy ciała człowieka.

Po przekroczeniu poziomu azotanów w arbuzach substancje te powodują u ludzi zaburzenia metaboliczne, a jeśli nadmierna ilość tych niebezpiecznych związków jest regularnie połykana, możliwe, że rozwijają się nowotwory, sinica, poważne uszkodzenie układu nerwowego i trawienia oraz serce i naczynia krwionośne. Ekstremalnie ujemne azotany i azotyny wpływają na rozwój płodu w czasie ciąży.

Aby dowiedzieć się wszystkiego o arbuzie przeznaczonym na żywność i mieć pewność co do jego bezpieczeństwa, ważne jest przestrzeganie zasad agrotechniki podczas uprawy i stosowanie środków szybkiej analizy.

Jak wybrać słodki i dojrzały arbuz - wideo