artykuł: locus
Wśród przedstawicieli flory tropikalnej i subtropikalnej znajdują się rośliny gigantyczne i karłowate, uderzające w niezwykły rodzaj liści, kwiatów i łodyg. Błogosławiony klimat południowej półkuli dał światu najbardziej znane kadzidło i wyjątkowo piękne kwiaty. Amorphophallus, jako przedstawiciel rodziny aroid, również nie przestaje zadziwiać botaników i zwykłych miłośników przyrody.
Miejsca wzrostu i osobliwości amorphophallus
Każdy z 170 gatunków należących do rodzaju amorphophallus zasługuje na osobną historię, ale większość z nich nadal wymaga dokładnych badań i opisu. Dzisiaj wiadomo, że wielu przedstawicieli rodzaju endemicznego posiada wyraźne granice siedlisk. W naturze można je znaleźć w różnych częściach tropików Afryki, Pacyfiku i Azji. Obszar obejmuje RPA i Madagaskar, terytoria Australii i pobliskich wysp, a także Chiny, Japonię i Indie, lasy Nepalu i Tajlandii, Wietnamu, duże i małe archipelagi Pacyfiku. Indochina jest uważana za miejsce narodzin tych krótkotrwałych, ale na swój sposób niesamowitych roślin.
Amorfofauny są częściej spotykane w zaroślach lub na skalnych półkach skalnych, wśród innych traw i krzewów. Nad ziemią tworzą gęste, wyprostowane łodygi z trzema pierzastymi, mocno naciętymi liśćmi. Część podziemna to ogromna bulwa, której waga zależy od gatunku.
Przez większość czasu roślina znajduje się w spoczynku, a kwitnienie odbywa się na krótko przed pojawieniem się zieleni.
Amorphophallus titanic( Amorphophallus titanum)
Wśród amorfofalusu występują rośliny o różnych rozmiarach i kształtach, ale najwybitniejszym jest tytanowy amorfofus. Gatunek został odkryty i opisany przez botanika Odoardo Beccari pod koniec XIX wieku podczas podróży do zachodniej części Sumatry.
Gatunek nieznanej rośliny zaimponował publiczności. Nigdy wcześniej ludzie nie byli w stanie zaobserwować kwitnienia dwumetrowego kwiatostanu w postaci potężnej, otoczonej soczystą, stipile cob. Nie tylko rozmiary uderzały, zapach wydobywający się z rośliny nie miał nic wspólnego z zapachem kwiatów i był niezapomniany.
Dziś, kiedy naukowcy byli w stanie przeprowadzić analizę chemiczną "smaku", stało się jasne, że tubylcy, którzy nazywali amorfofalus są kwiatem zwłok, mieli rację.Wśród składników kompozycji aromatycznej był:
- trisiarczek dimetylu, który określa zapach niektórych serów;
- dwusiarczek dimetylu i trimetyloamina obecne w zapachu gnijących ryb;
- kwas izowalerianowy, który jest noszony przez spocone skarpetki;
- alkohol benzylowy, który nadaje zapach słodkiej słodkości;
- indol, jeden ze składników zapachu ekskrementów.
Intensywność staje się silniejsza, gdy bract jest zielonkawy na zewnątrz i fioletowy od środka."Aromat" amorfofila, jak na zdjęciu, służy przyciąganiu owadów zapylających, więc jego siła zmienia się w ciągu dnia, osiągając maksimum w środku nocy.
W 1894 r. Tytaniczny amorfofal został uznany za symbol indonezyjskiego ogrodu botanicznego. Poszczególne egzemplarze trafiły do Anglii i innych krajów europejskich, aby uczyć się i pokazywać publicznie.
Ani gigantyczne kwiatostany, ani zapach nie pomogły chronić tego gatunku przed niemal całkowitą eksterminacją na wolności. Prawie wszystkie znane dzisiaj "Arum Titanum", jak nazywał to roślina David Attenborough, są okazami z ogrodów botanicznych i szklarni. Te amorfofagi mają własne nazwy i stały monitoring rozwoju i kwitnienia.
Dzięki starannej kontroli okazało się, że w Niemczech uzyskano rekordową bulwę o wadze 117 kg, a ucho 3 metry 10 cm, które pokazano na wystawie w USA w 2010 roku, trafiło do Księgi Rekordów Guinnessa.
Oprócz unikatowego kwiatostanu kolb, który uważany jest za największy w świecie roślin, a także w formie bulwiastej, tytaniczny amorficzny korzeń ma:
- raczej soczystą pionową łodygę;
- to pojedynczy liść z pióropuszem o średnicy do 1 metra z różnobarwnym wydrążonym ogonkiem o wysokości do 3 metrów.
Po raz pierwszy gigantyczny świat roślin kwitnie 7-10 lat po zasiewie. A zielona część rośliny pokazana jest nad ziemią dopiero po więdnięciu kwiatostanu.
Następnie, u podstawy ucha amorficznego, jak na zdjęciu, tworzą się gęste owalne jagody koloru pomarańczowego lub żółtego. Kwitnienie wyjątkowo nieregularne. W niektórych przypadkach kwiatostany nie tworzą się przez 5-8 lat, ale czasami miłośnicy przyrody mogą obserwować rozwój jednej z najbardziej niezwykłych roślin na planecie. 
Amorphophallus Cognac( Amorphophallus konjac)
Kolejny typ amorfofila pochodzi z południowo-wschodniej Azji, Chin i Półwyspu Koreańskiego. Amorphophallus cognac lub, jak nazywa to miejscowa ludność, konjac jest mniej tytaniczny, ale równie interesujący dla botaników i dla wszystkich, którzy nie są obojętni na egzotyczną florę.
Oprócz słowa "koniak", w Chinach, na Filipinach lub w Wietnamie można usłyszeć nazwę "wężowa palma" lub "język diabła" w odniesieniu do tego gatunku. Przesądne lęki tubylców spowodowane były formą dużego, spiczastego kwiatostanu o odcieniu burgundowym, tak podobnym do języka samego diabła, który pojawił się z podziemnego świata. W środowisku naukowym ten typ wieloletniej rośliny aroidowej ma również drugie imię - rzeka amorphophallus.
Struktura rośliny różni się niewiele od tytanowego amorfofila, ale wysokość konina nie przekracza dwóch metrów od bulwy do wierzchołka pojedynczego liścia lub kwiatostanu.
Bulwa amorficznego, jak na zdjęciu, ma nieregularnie zaokrąglony wygląd i może mieć do 30 cm średnicy, a obraz pokazuje miejsca, w których powstały dzieci, które za kilka lat będą musiały stać się pełnoprawnymi okazami.
Od reszty roku amorficzny wodospad rzeki pojawia się wczesną wiosną i kwitnie w kwietniu. Kwiatostan conniac jest utrzymywany w pozycji pionowej, zabarwiony na kołdrę i kolbę z ogonkiem długości około metra. Gdy kwitnie, zapach gnijącego ciała rozprzestrzenia się wokół amorficznego korzenia, a na kolbie tworzą się lepkie kropelki. W ten sposób roślina przyciąga owady przenoszące pyłek z kwiatów męskich na znajdujące się tu kwiaty żeńskie.
Pomimo nieprzyjemnego zapachu tkwiącego w umyśle, egzotyczny rodzaj kultury jest uprawiany jako dekoracyjna, nie tylko w szklarniach, ale także zwykłych mieszkaniach.
Ale w ojczyźnie cenią nie oryginalne piękno kwiatostanów i matowych zielonych palm wężowych, ale możliwość wykorzystania bulwy amorficznej jako pożywienia. Od brązowawych kłączy robiących mąkę i żelujące dodatki do żywności, jakość nie ustępuje agar-agarowi.
Amorphophallus pionolist( Amorphophallus paeoniifolius)
Koniak amorphallus nie jest jedyną rośliną ozdobną i pokarmową w tym rodzaju. W niektórych prowincjach Chin, w Wietnamie i na wyspach Oceanu Spokojnego, rośnie pionoliferus amorphophallus, zwany ignamem słonia.
Z ogólnym podobieństwem pomiędzy bulwami i liśćmi, kwiatostan i zasłona mają bardzo różny wygląd od conniaca i arum titanum. Fioletowy lub fioletowo-zielonkawy koc na krawędzi ma wyraźną falbankę, a górna część kobra wiszącego na skrócie ogonek przypomina ciało owoców, które mocno przerosło szew.
Bulwa dorosłego pionolyphorus amorphofallus może ważyć do 15 kg i osiągnąć 40 cm średnicy. W domu ten gatunek uprawiany jest jako roślina żywnościowa, lecznicza i paszowa. Jedz mąkę uzyskaną z bulw i bulw, które smażą się i gotują jak ziemniaki.
Podobnie jak dolna część narzuty na łóżko, łodygi liści są nakrapiane. Liście tego gatunku naprawdę przypominają liście słynnego kwiatu ogrodowego, ale w przeciwieństwie do nich mogą rosnąć od 50 do 300 cm średnicy.
Amorphophallus bulbifer
Wszystkie amorficzne fallusy zawdzięczają swój zapach preferencjom owadów, które je zapylają.Z reguły są to muchy i padlinożercy, przyciągani przez miazmy z gnijącego ciała. Z tego samego powodu, w przypadku większości gatunków, zasłona chroniąca kwiatostan ma bogaty bordo lub odcień krwi.
Jednak wszystkie reguły mają wyjątki. Lilia voodoo lub amorphophallus bulwiasta, rosnąca w dzikiej przyrodzie, może być uważana za najpiękniejszą, nawet najbardziej wyrafinowaną ze wszystkich krewnych. Ma spiczaste biało-żółte kolby z wyraźną granicą pomiędzy kobiecymi i męskimi kwiatami i różową zasłoną od środka. W kształcie i elegancji, jak widać na zdjęciu amorphofallus, kwiatostan ten bardziej przypomina kalię, zresztą prawie nie ma tak rozczarowującej kwiaciarni nieprzyjemnego zapachu.
Ale główna osobliwość gatunku nie polega na tym, ale na jego zdolności do tworzenia całkowicie żywotnych bulbul na rozgałęzieniach żył liściowych. Spadając na ziemię, po krótkim okresie spoczynku, kiełkują i dają życie nowym roślinom wraz z dziećmi tworzącymi się na kępach.
Amphphophallus w stanie dzikim wciąż znajduje się w lasach Indii i Birmy. Ale prawdziwe uznanie gatunków otrzymanych w Europie i Stanach Zjednoczonych, gdzie jest uważana za wielką kulturę pokoju.
Gatunek ma dość długi okres odpoczynku, od września do lutego bulwa jest w suchej glebie bez podlewania, a wiosną po przeszczepie daje strzałę, na której otwiera się biało-różowy duży kwiatostan.
Podobnie jak w przypadku innych pokrewnych gatunków, po zapyleniu na kolbie, jak na zdjęciu amorfofaga, owalne jagody mogą dojrzewać.W zależności od dojrzałości ich kolor zmienia się od zielonego do gęsto karminowego. Przed pełnym dojrzewaniem jagód, roślina ma czas, aby dać liść na cętkowanym wydrążonym ogonku.
Dwarf Amorphophallus( Amorphophallus pygmaeus)
Karzeł Amorphofallus lub Pygmy z Tajlandii jest oczywistym przedmiotem zainteresowania miłośników upraw wewnętrznych. Roślina ma nie więcej niż pół metra wysokości i wyróżnia się spośród wielu krewnych z całkowicie białymi wydłużonymi kwiatostanami z małym, również białym bractwem.
Ten rodzaj zapachu, charakterystyczny dla amorfofili, pojawia się tylko w pierwszą noc po pojawieniu się kolby, a od wiosny do jesieni sprawia, że właściciele są zadowoleni, najpierw z pojawieniem się kwiatostanów, następnie jagód, które tworzą się na kolbie, a następnie z grubymi zielonymi lub prawie czarnymi pierzastymi liśćmi.
