artykuł:
Historia Amaryllis, wchodzących w skład tej samej rodziny roślin cebulowych, rozpoczęła się w 1753 dzięki Karola Linneusza. Amaryllis zawdzięcza swoje imię bohaterce Virgila. W greckiej amarysso oznacza „musujące”, ale jednocześnie nazwa kultury, podobnie jak amarella, przypominający gorycz i toksyczność amarylis żarówki.
Pomimo uwagi słynnego botanika, systematyka tego rodzaju przez wiele stuleci była myląca i niedoskonała. Oprócz prawdziwej afrykańskiej amarylis, jak na zdjęciu, rośliny z południowoamerykańskiego kontynentu, które wyglądały podobnie do rodzaju przez długi czas, zostały przypisane rodzajowi. Jednak ze względu na podobieństwo roślin stwierdzono poważne różnice w metodach reprodukcji i innych cechach kultur.
Dopiero pod koniec XX wieku udało się położyć kres sporom naukowców.
Dopiero w 1987 r. Międzynarodowy Kongres Botaniczny stwierdził, że konieczne jest dokonanie przeglądu podziału rodziny Amaryllich na rodzaje. Obecnie amerykańskie gatunki roślin ozdobnych bulwiastych są wyłączone z rodzaju Amaryllis i tworzą swój własny rodzaj Hippeastrum.
Opis amarylek i cebulki kwiatowe amarylis
wystarczająco dużą średnicę, osiągając 5-10 cm. Są owalny lub jajowaty kształt i powłoki z cienkich suszonych wag. Pod koniec lata na półkuli południowej, rozwijanego w lutym - marcu powyżej żarówki wzrasta nagie łodygi w wysokości od 30 do 60 cm
kwiatostanu na górze to składa się z kilku różowych kwiatach, których w kształcie lejka corolla z chwilą całkowitego rozpuszczenia może osiągnąć 10 cm.średnica. Z wyglądu amarylis ma naprawdę wiele wspólnego z hippeastrum.
Korona składa się z sześciu spiczastych płatków.
Kwiaty są zapinane na górze szypułki, po 2 - 20 sztuk.
Liście amarylis, które pojawiają się po więdnięciu kwiatostanu, mają długość do 50 cm i znajdują się naprzeciwko siebie u podstawy szypułki.
Po zapyleniu na miejscu kwiatu powstaje skrzynia owocowa z nasionami Amarylis.
Ale jeśli nasiona Hippeastrum wewnątrz owocu są w kolorze czarnym i spłaszczony kształt, następnie amarylis pod osłoną polach żarówki są małe zielonkawe, białawy lub różowy kolor.
Pomimo tych różnic siła nawyku jest niezwykle wysoka, więc hippeastrum wciąż błędnie nazywa się Amaryllis.
Aby wzrastająca kultura w domu regularnie kwitła i rodziła potomstwo, ważne jest, aby dokładnie zidentyfikować konkretny okaz i wybrać właściwe techniki rolnicze.
Gatunek Amaryllis i pochodzenie
Amaryllis belladonna przez ponad dziesięć lat pozostawały jedynym gatunkiem w tym rodzaju. Ale w 1998 roku znaleziono w jego ojczyźnie inną blisko spokrewnioną roślinę, zwaną Amaryllis paradisicola.
porównaniu z Amaryllis belladonna postrzega paradisicola ma szersze rowkowane liści, a maksymalna liczba kwiatów w kwiatostanie może wynieść do 21 przeciwko 12.
mają naganiaczy Belladonna kwiaty mogą mieć różne kolory od jasno różowego do purpurowego i fioletowy.
W nowym gatunku kwiaty są równomiernie różowe, a nasycenie barwy wzrasta w miarę otwierania.
Ponadto zamierza Curtin amarylis paradisikola, niemożliwe jest, aby nie czuć silny zapach kwiatów, przypominający zapach żonkili, jako członkowie rodziny Amaryllidaceae.
Amaryllis jest miejscem narodzin belladonna lub paradisicola to RPA.Co więcej, rośliny te znajdują się w ściśle ograniczonych obszarach. Na przykład amaryllis belladonna jest mieszkańcem Prowincji Przylądkowej, gdzie można ją zobaczyć na mokrych stokach przybrzeżnych. Paradisicola preferuje bardziej suche, górskie miejsca, często zaludniające kamieniste głazy i piargi górskie.
Ze względu na duże, ciężkie nasiona, amarylis obu gatunków w przyrodzie tworzy gęste skupiska. Wpadając w ziemię w porze deszczowej, żarówki szybko kiełkują, tworząc rozległe zasłony w bardzo ograniczonym obszarze.
Jednak w ogrodzie iw domu rośliny są dobrze tolerowane przez pojedyncze sadzenie. Uprawa w otwartym terenie jest ograniczona do niskiej mrozoodporności upraw. Przede wszystkim mrozy wpływają na liście amarylis i jego kwiaty, ale silne mrozy niszczą cebulki i niekorzystnie wpływają na przyszłe kwitnienie.
W domu kwiat amarylis po długim okresie suszenia, kończącym się w marcu lub kwietniu. Dlatego ludzie z rośliny są znani jako lilie Wielkanocne, choć ta kultura jest związana z prawdziwymi liliami, to niezwykle odległy związek. Ze względu na brak liści podczas kwitnienia Amaryllis nazywa się "naga kobieta".
Duże, pachnące kwiaty amarylis, jak na zdjęciu, przyciągają wiele owadów. Za dnia głównymi zapylaczami roślin są pszczoły, aw nocy ćmy unoszą się nad różowymi kępami.
Hodowane amarylis i ich mieszańce
Gatunek Belladonna był uprawiany na początku 1700 roku.Żarówki Amarylis zostały przetransportowane do Anglii, następnie na południe Australii i do Ameryki. To właśnie w Australii na początku XIX w. Pierwsze rośliny hybrydowe otrzymano. Dzisiaj już nie można rozpoznać ich natury, ale stały się one podstawą do uzyskania amarylis, którego barwy różnią się od naturalnych.
Kwiaciarnie rośliny mają do swojej dyspozycji odsłaniające korale fioletowe, brzoskwiniowe, prawie czerwone, a nawet absolutnie białe.
W białym amarylisie, na zdjęciu, w przeciwieństwie do różowych odmian, łodygi są całkowicie zielone i nie mają odcienia niebieskawego lub purpurowego. Współcześni hodowcy uzyskali rośliny z corollas, które są ozdobione paskami i smugami, które mają pięknie przyciemnione krawędzie lub mają jasnożółte centra. W przeciwieństwie do dziko rosnącej amarylis, gatunki uprawne często tworzą półkolisty kwiatostan.
Typ Amaryllis belladonna już w naszych czasach był używany do krzyżowania z Murrayem krinum. Powstały hybrydowy gatunek nazwano amarcrinum( Amarcrinum).Dzisiaj roślina produkuje niezwykle piękne i różnorodne odmiany.
Kolejna hybryda amarylis jest uzyskiwana przez skrzyżowanie z Brunswig Josephine. Nazywano go amarygia( Amarygia).
Toksyczność amarylis
Amarylki są nie tylko piękne. Mogą być niebezpieczne dla ludzi i zwierząt, które się nimi opiekują.
W bulwach amarylis, jego liście i łodygi są toksycznymi związkami, w tym amarylidyną, fenantrydyną, lukorinem i innymi alkaloidami, które po spożyciu doświadczają: wymiotnych pragnień
- ;
- obniżanie ciśnienia krwi;
- depresja oddechowa;
- dyskomfort w jelitach;
- letarg;
- zwiększone wydzielanie śliny.
Stężenie substancji toksycznych jest niskie. Dlatego dla osoby dorosłej roślina jest w niewielkim stopniu niebezpieczna, ale dla dzieci i zwierząt domowych amarylis jest trujący. Przy pierwszych oznakach złego stanu zdrowia i podejrzenia, że żarówka lub zielona roślina dostają się do przewodu pokarmowego, należy skonsultować się z lekarzem.
Poważny etap zatrucia grozi zatrzymaniem oddychania i niekorzystnym wpływem na układ nerwowy. Często problem ten dotyczy zwierząt gospodarskich, na przykład kóz i krów wypasanych przy rabatach.
Toksyczność amarylis dotyka tych, którzy cierpią na kontaktowe zapalenie skóry. Sok roślinny może podrażnić skórę, więc bezpieczniej jest pracować z rękawiczkami.
