Jaka jest prawidłowa nazwa szlifierki: dlaczego zaczęto tak nazywać szlifierkę kątową?

Każdy, kto naprawia lub spędza czas w warsztacie, wie, czym jest szlifierka. Ale nie wszyscy wiedzą, że to nie jest jej prawdziwe imię. Co więcej, niewiele osób wie, skąd się to wzięło. Czas zagłębić się w historię!

Czym właściwie jest szlifierka i jakie to narzędzie?

Jego prawdziwa nazwa to szlifierka kątowa, w skrócie - szlifierka kątowa. Mniej popularne wśród rzemieślników są takie skróty, jak SHMU (szlifierka kątowa) i LNA. To jednak nie wpływa na znaczenie.

Jest to ręczne elektronarzędzie, które pierwotnie było przeznaczone wyłącznie do obróbki połączeń płaskich powierzchni metalowych. Ale współcześni rzemieślnicy wiedzą, że szlifierki kątowe są z powodzeniem stosowane do cięcia blach, a także rur i innych wyrobów walcowanych. A to tylko w klasycznej formie. Istnieje wiele różnych załączników, dzięki którym poszerza się zakres prac.

Na przykład, jeśli zastąpisz jego koło robocze tarczą lub taśmą papierem ściernym, to za jego pomocą możesz polerować powierzchnie o niemal dowolnym kształcie. Ponadto różne przystawki pomogą w cięciu betonu, płytek ceramicznych i drewna. Zmieniając je można zamienić szlifierkę kątową w frezarkę, piłę łańcuchową i wspomnianą już polerkę.

Dlaczego szlifierkę kątową zaczęto nazywać szlifierką

Nazwa przylgnęła do szlifierki kątowej w Związku Radzieckim w latach 70., kiedy to elektronarzędzie po raz pierwszy sprowadzono z Bułgarii. Prawdziwe imię było za długie. Skrót „szlifierka kątowa”, który się pojawił, również nie brzmiał wystarczająco krótko, a skrót „LBM” wydawał się zbyt oficjalny. W nieformalnych rozmowach między sobą rzemieślnicy zaczęli nazywać to "szlifierką" - zgodnie z krajem pochodzenia - i utknął. W dzisiejszych czasach nazwa ta stała się tak powszechna, że ​​można ją znaleźć nawet w oficjalnych publikacjach i poważnych publikacjach.

Chociaż nazwa „bułgarski” jest najpopularniejsza w przestrzeni postsowieckiej, istnieją inne, mniej znane. Na przykład w Primorye na Dalekim Wschodzie częściej nazywa się ją „turbiną”. Ta nazwa pojawiła się również w czasach ZSRR. Wiąże się to z zabawną legendą o tym, jak jakiś robotnik przeszedł obok szlifierni i był zaskoczony, słysząc odgłos startującego samolotu. Okazało się, że dźwięk szlifierek kątowych podczas szlifowania jest bardzo podobny do hałasu turbin. Ponieważ maszyna jest mała, przymocowany jest do niej niewielki „wirnik”.

Jest jeszcze inna nazwa związana z zabawnymi okolicznościami. Pierwsze modele szlifierek kątowych były dość ciężkie. Dlatego mistrzowie żartowali, że gdyby często pracowała, jej ramiona dosięgłyby podłogi i stałyby się takie same jak u małpy. I od tego czasu instrument ten nazywany jest „małpą”.

Są też bardziej neutralne nazwy. Na przykład jeden z pierwszych modeli LBM nazywał się „Fortuna”, a wielu rzemieślników zakochało się w nim ze względu na łatwość obsługi i wysoką funkcjonalność. Zaczęło być używane tak często, że dla wielu „fortuna” stała się rzeczownikiem pospolitym. Oznaczał ten instrument, nawet jeśli był to inny model.

I wreszcie najbardziej mało znana nazwa w Rosji to flexi. Jednak za granicą słychać ją częściej niż prawdziwą nazwę elektronarzędzia.

Historia tej nazwy jest taka sama jak Fortuny, z tym że wszystko miało miejsce w Niemczech w latach 30-tych, kiedy instrument dopiero powstawał. Była to dość nieporęczna szlifierka ręczna „MS-6-flexen”, w skrócie „flexi”. W latach 50. pojawiła się wersja bardziej kompaktowa, bardziej zbliżona do współczesnej. Jednak z przyzwyczajenia zaczęli nazywać to „flexi” i tam nazwa się utrzymała.

Dlaczego LBM jest tak zwany: dekodowanie?

Pierwsze modele nie miały funkcji cięcia metalu, do której przywykliśmy dzisiaj. Jej głównym (i wtedy jedynym) celem było mielenie. Ale częściej pojawia się więcej pytań w związku ze słowem „róg”. Nazywa się to tak, ponieważ wał, na którym nakładane są dysze, jest ustawiony pod kątem prostym do korpusu narzędzia.

Później rozpowszechniło się cięcie krążków ściernych, które zaczęli instalować na szlifierce i okazało się, że jest to jeden z najwygodniejszych sposobów cięcia twardych powierzchni.

Stopniowo zaczęli go coraz bardziej wykorzystywać do tego właśnie celu. Obecnie z jego funkcji szlifowania korzystają wyłącznie profesjonaliści. W pracach remontowych w gospodarstwie domowym zwykle nie jest to konieczne, ponieważ nowoczesne materiały są zwykle sprzedawane już wypolerowane, więc wiele osób zaskakuje ich prawdziwą nazwą.

To niesamowite, jak wiele ciekawych historii może wiązać się z tak pozornie zwyczajnym narzędziem gospodarstwa domowego, jakim jest młynek! Ale teraz nie ma co obawiać się bałaganu słysząc oficjalną „szlifierkę kątową” czy mniej potoczny „wirnik”.