Wynalezienie gwoździa: historia, ciekawe fakty

W naszym codziennym życiu są przedmioty tak powszechne, że nie trzeba o nich mówić. Weźmy na przykład paznokcie. Wydawałoby się, co może być ciekawego w tych elementarnych, ale niezastąpionych elementach złącznych? Tymczasem w historii ich powstania jest wiele ciekawych faktów.

Jak to się wszystko zaczęło?

Gwoździe są dziś wykonane z metalu. Ale nie zawsze tak było. Historycy twierdzą, że ludzie już dawno nauczyli się, że przedmioty można i należy łączyć ze sobą. Nasi przodkowie, którzy mieszkali w jaskiniach, wiedzieli, że można połączyć dwie skóry i w ten sposób zbudować dla siebie dużą i wygodną pelerynę lub łóżko. Ale ludzie nie wiedzieli, jak używać metalu, dlatego użyto wszystkiego, co było pod ręką: kości, ostrych gałęzi, cierni roślin, fragmentów krzemu.

Takie elementy złączne były używane zarówno do budowy mieszkań, tratw i łodzi, jak i do aranżacji wnętrza „domu”. Wykorzystywano je np. jako wieszaki, używano ich także do przybijania skór w otworach drzwiowych i okiennych oraz do krojenia grubych kawałków mięsa.

Nieco później pierwsze prymitywne gwoździe zostały zastąpione produktami z drewna. Były trwalsze, ale ich wykonanie okazało się nie tak łatwe: aby wykonać drewniane zapięcia, trzeba przynajmniej znaleźć mocny kij i naostrzyć jeden jego koniec. Mimo to jest to nieco trudniejsze niż zbieranie i suszenie ości ryb.

Drewniane paznokcie starożytnych ludzi wcale nie przypominają tych, do których jesteśmy przyzwyczajeni: wyglądały jak ostrza bez kapeluszy.. Były aktywnie wykorzystywane w przemyśle stoczniowym, budowie pomieszczeń mieszkalnych i użytkowych. Do ich produkcji użyto dębu, brzozy, klonu, akacji. Rzadziej drzewa iglaste wchodziły w interesy, ponieważ ich elementy złączne szybko wysychały i kruszyły się.

Kiedy wynaleziono metalowe gwoździe

Dziś jest oczywiste, że drewno powinno zostać zastąpione bardziej praktycznym materiałem. I dlatego około pięć tysięcy lat temu zamiast drewnianych gwoździ zaczęto używać metalu. Wykonanie ich było prawdziwą sztuką: pierwsze metalowe łączniki były kute lub odlewane w specjalnym kształcie.

Oczywiście każdy taki gwóźdź był uważany za ekskluzywne rękodzieło, dlatego kupowanie go nie było tanie. Wierzono, że tylko bogaci zasługują na taki luksus (jednak biednych nie stać na coś takiego, nawet gdyby naprawdę tego chcieli).

Ponadto mistrzowie paznokci cieszyli się w tamtych czasach wielkim szacunkiem. Świadczą o tym tabliczki znalezione przez archeologów na terenie starożytnej Mezopotamii (współczesny Bliski Wschód) zawierające informacje o budowie i ludziach, którzy brali udział w tym procesie. Podobne znaleziska pochodzą z około 3 tysiąclecia p.n.e. W starożytnych egipskich zwojach archeolodzy znaleźli „zapiski” użycia gwoździ z brązu.

Ciekawe! Naukowcy znajdują dane na temat używania gwoździ nawet w starożytnych księgach biblijnych. Jednocześnie nie zostały one wbite, lecz zamurowane w trakcie budowy i wykorzystane jako wieszaki. Jeśli zaszła potrzeba zdobycia takiej metalowej szpilki w dosłownym tego słowa znaczeniu, to mur trzeba było rozbić.

Kiedy w Rosji pojawiły się pierwsze gwoździe

Nie można powiedzieć na pewno, w którym roku tak przydatne urządzenie pojawiło się po raz pierwszy na terytorium Rosji. Wiadomo tylko, że najwcześniejsze wzmianki o gwoździach na naszych ziemiach pochodzą z X wieku i informacje o gwoździach można znaleźć w kronikach z XIII wieku.

Jak na całym świecie ci rzemieślnicy cieszyli się w naszym kraju dużym uznaniem. Robili gwoździe z drewna i metalu, a historycy wiedzą, że w starożytnej Rosji nie było standardowych rozmiarów takich elementów złącznych. Ciągle je ulepszano, zmieniając długość pręta i nacięcia na nim, średnicę nasadki (nie pojawiła się od razu), eksperymentując z materiałem do ich produkcji.

Ten zapięcie „mieszka” z człowiekiem od wielu lat. Dedykowano mu przysłowia i powiedzenia, używane w żartach, żartach. Przypomnijmy sobie przynajmniej kilka najbardziej znanych: „Osadza się jak gwóźdź w ścianie”, "Nie da się wszystkiego powiesić na jednym gwoździu".

Ale historia jest pełna paradoksów. Z obiektu budzącego szacunek w niepozorny i przystępny materiał budowlany ten łącznik nie tak dawno zmienił się, ale dość szybko przestaliśmy dostrzegać jego wyjątkowość.

Jednak nigdy nie jest za późno, aby nadrobić stracony czas i docenić to, co czyni nasze życie wygodniejszym. Wystarczy nauczyć się częściej zadawać sobie pytania i szukać na nie odpowiedzi. Fascynujące, muszę przyznać, zawód!