Rodzaje, klasyfikacja i zakres

Nowoczesne zapięcia są praktyczne i łatwe w użyciu. Uderzającym tego przykładem jest wkręt samogwintujący, który jest również wkrętem samogwintującym. W większości przypadków produkt nie wymaga nawet wstępnego nawiercania.

Czym jest ten cud techniki i jakie są jego rodzaje – przeczytaj poniżej.

Co to jest wkręt samogwintujący

Zewnętrznie produkt przypomina dobrze znany większości śruba, czyli cylindryczny pręt z gwintem i łbem. Wątek ma kształt trójkąta i służy do przytrzymywania łączników w połączonym obiekcie. Podstawowa różnica w stosunku do śruby polega tylko na tym, że gwint śruby samogwintującej biegnie na całej długości pręta.
Na głowie z reguły jest otwór pod śrubokrętem lub śrubokrętem. Niektóre odmiany, np. dachówki, nie posiadają szczeliny – ich łeb jest wykonany na zasadzie śruby i przykręcany jest kluczem o odpowiedniej wielkości.

Klasyfikacja wkrętów samogwintujących

Istnieje wiele znaków, według których wkręty samogwintujące można podzielić na różne grupy. Zacznijmy materiał do produkcji:

• mosiądz;
• wykonany ze stali nierdzewnej;
• wykonany ze stali węglowej.

Plus mosiądz – jest mniej podatny na korozję niż stal. Minus - jest znacznie bardziej miękki, a szczelina na główkach takich zapięć "zlizuje się" z hukiem. Najbardziej optymalną, ale i kosztowną opcją jest stal nierdzewna.

Idźmy dalej - używają Powłoka następujących typów:

• fosforanowanie;
• utlenianie;
• ocynkowany.

Pierwsze dwa rodzaje powłok są czarne, ocynkowane w kolorze białym i żółtym. Istnieją niepowlekane wkręty samogwintujące, zwykle wykonane ze stali nierdzewnej.

Za pomocą projekty łbów śrub rozróżniać:

• tajne i półtajne;
• półokrągła z podkładką prasującą i bez;
• cylindryczny lub sześciokątny;
• kształt ściętego stożka, czule określany przez zwykłych ludzi jako „robak”.

Automaty są też różne:

• proste;
• wzorce krzyżowe Ph (Philips) i Pz (Pozidriv);
• w formie sześciokąta;
• opcje tzw. antywandalowe w postaci różnych gwiazd, trójkątów czy innych kształtów geometrycznych, które wymagają odkręcenia egzotycznego specjalnego klucza.

Wątki są podzielone na rzadkie lub częste, pojedyncze lub podwójne wątki. Koniec wkrętu samogwintującego może być ostry lub tępy (potwierdzenie) lub może być wykonany w postaci niezależnego wiertła.

Klasyfikacja według celu:

• Do metalu z ostrym końcem — Wykonane z reguły ze stali węglowej, mają częsty skok gwintu. Jest to najbardziej uderzająca cecha charakterystyczna, ponieważ rzeźby w drewnie są znacznie mniej powszechne w przypadku wkrętów samogwintujących. Średnica pręta wynosi zwykle 3-5 mm i zmienia się w zależności od całkowitej długości śruby. Podobnie jest ze skokiem gwintu – im dłuższy łącznik, tym rzadziej. Jeśli grubość mocowanej blachy jest mniejsza niż 2 mm, nie jest konieczne wstępne wiercenie w niej otworu. W przypadku grubszego arkusza zaleca się wiercenie wiertłem o kilka milimetrów cieńszym niż średnica wkrętu samogwintującego.
• Do metalu z wiertłem. Istnieją dwie uderzające charakterystyczne cechy takich produktów - kształt główki (stożkowa lub podkładka prasująca) i (co dziwne) obecność wiertła. Ten rodzaj wkrętów samogwintujących pozwala w ogóle nie używać wiertarki, a kształt łba zapewnia ich pewne dopasowanie do mocowanej powierzchni. Wkręty samogwintujące do metalu z reguły pokryte są błyszczącą osłoną ochronną w kolorze czarnym, żółtym lub białym.
• Według drewna - podobne do wkrętów samogwintujących do metalu z ostrą końcówką, różnią się od nich rzadszym skokiem gwintu. Ich powłoka może być zarówno matowa, jak i błyszcząca, w zależności od kolorystyki może być żółta, czarna lub biała. Ich długość może dochodzić do 200 mm. Rzadki skok i duży rozmiar gwintu wynikają ze stosunkowo małej gęstości i niejednorodnej struktury drewna. Gruby gwint umożliwia bezpieczne trzymanie wkrętu samogwintującego w części. Nawiasem mówiąc, w twardych gatunkach drewna, takich jak dąb, jesion, grab czy akacja, zdecydowanie polecam nawiercanie wstępne, bez względu na to, co producenci mówią o swoich cudownych produktach. W przeciwnym razie łby wkrętów samogwintujących często po prostu nie wytrzymują momentu obrotowego i pękają. Ten rodzaj łącznika jest szeroko stosowany, oprócz drewna, podczas pracy z tworzywami sztucznymi.

• Potwierdzenia mebli - jak sama nazwa wskazuje wykorzystywane są przy montażu mebli z płyty wiórowej. Charakterystyczne cechy to tępy nos, duża nić ze stosunkowo cienkim łbem i sześciokątną szczeliną. Wkręca się je w przygotowany wcześniej otwór o nieco mniejszej średnicy niż gwint. Odbywa się to za pomocą specjalnego klucza lub sześciokątnego bitu do śrubokręta. Ozdobną zatyczkę umieszcza się zwykle na czubku głowicy konfirmacyjnej, aby nie przyciągała wzroku na tle laminatu, który często imituje fakturę cennych gatunków drewna.
• Uniwersalna głowica sześciokątna - z reguły stosuje się je w punktach połączeń, dla których zapewnione jest duże obciążenie. Zewnętrznie przypominają śrubę, ale nie ma na nich nakrętek. Służą do mocowania w drewnie, a wraz z kołkiem - w betonie. Kołek jest wybierany o średnicy około dwóch śrub. Dokręć takie łączniki za pomocą klucza odpowiadającego rozmiarowi głowy.
• Zadaszenie. Charakterystyczne cechy - obecność łba sześciokątnego, gumowa uszczelka do uszczelnienia otworu i wiertła. Głowica wykonana jest z reguły pod klucz 8 lub 10 mm i pomalowana na kolor odpowiadający dachowi. Takie wkręty samogwintujące są często dostarczane natychmiast wraz z metalowymi płytkami. Ich długość to 19-100 mm.

W niektórych źródłach cytowane są tak zwane wkręty samogwintujące do płyt kartonowo-gipsowych, ale ta klasyfikacja jest zasadniczo niepoprawna, ponieważ tutaj znajduje się łącznik do płyt gipsowo-kartonowych metalowych i gipsowych, z podwójnym gwintem.