Kształtki do rur z tworzyw sztucznych: rodzaje, zdjęcia, urządzenie, oznakowanie, zastosowanie, przeznaczenie, zalety, zasady montażu

Wraz z rozwojem technologii polimerów stopniowo plastikowe rury wypierają stalowe rurociągi. Stal można łączyć za pomocą kołnierzy, kolanek, spawania. Podczas gdy komunikację polimerową można łączyć tylko za pomocą złączek do rur z tworzyw sztucznych. W przeciwnym razie połączenie nie jest wystarczająco niezawodne, aby wytrzymać naprężenia mechaniczne.

Jakie są zalety plastikowych łączników rurowych

Zastosowanie okuć umożliwia:

Główną zaletą jest zwiększona siła wiązania. Na kształtkach plastikowe rury do rur wodociągowych są w stanie wytrzymać ciśnienie do 25 atm. Komunikacja kanalizacyjna jest w stanie funkcjonować przez wiele lat bez utraty szczelności.

Rodzaje kształtek do rur z tworzyw sztucznych

Do komunikacji z tworzywa sztucznego stosuje się dwa rodzaje okuć - do złącza rurowe pod ciśnieniem i montaż systemów kanalizacyjnych. Pierwsze to grubościenne wyroby z tworzyw sztucznych, często z metalowymi wstawkami.

Charakterystyka i konstrukcja zależą od funkcji okuć. Natomiast te ostatnie są cienkościenne, często z rowkami na gumowe pierścienie uszczelniające.

Grupa wysokociśnieniowych rur z tworzyw sztucznych obejmuje:

• kształtki do łatwego łączenia rur PP, HDPE i PVC. Obejmuje to złączki, adaptery używane do łączenia linii o różnych średnicach;
• złączki adapterowe do podłączenia odbiorników, podłączenia linii do rozdzielacza, rur centralnego ogrzewania;
• narożniki, trójniki, łuki zapewniające skręt lub rozgałęzienie rur z tworzyw sztucznych.

W zależności od technologii łączenia kształtki dzielą się na lutospawane, „amerykańskie”, zaciskane, klejone oraz pod gumowy pierścień. Dokowanie przez lutowanie lub zaciskanie kompresyjne jest stosowane w komunikacji polipropylenowej, niskociśnieniowych rurach polietylenowych. „American” może być stosowany na PVC i HDPE. Klejony jest używany do okuć PCV. Dokowanie pod pierścieniem jest używane wyłącznie podczas montażu komunikacji kanalizacyjnej.

Jak wyglądają okucia do rur z tworzyw sztucznych?

Bez względu na rodzaj urządzenia łączącego, czy posłuży do prostego połączenia dwóch plastikowych rurek, toczenie lub rozgałęzianie, korpus złączki zawiera podstawę polimerową oraz jedną lub dwie części, które zapewniają gwint pogarszać. Z jednym wyjątkiem - najtańsze modele lutowane są w całości formowane z tworzywa sztucznego.

Kompresja (zaciskanie)

Ten typ obejmuje złączki, w których co najmniej jeden z łączonych półfabrykatów rur został zamocowany przez mechaniczne ściskanie ścianek na metalowej podstawie.

W rzeczywistości jest to sprzęgło liniowe, po jednej stronie którego znajduje się plastikowa przekładka z polipropylenu do połączenia lutowanego. Na przeciwległym końcu znajduje się metalowy smoczek z zaciskaną nakrętką. Złączka jest wkładana z niewielkim wysiłkiem do wnętrza plastikowej rury, która ma być łączona i dokręcana nakrętką zaciskaną.

Złączki zaciskowe do łączenia rur z tworzyw sztucznych z usieciowanego polietylenu i polipropylenu są rozmieszczone według tej samej zasady.

Jeśli w instalacji grzewczej lub wodociągowej stosowane są rury metalowo-plastikowe, to podłączenie, podłączenie do odcięcia kształtki lub przewody z polipropylenu można wykonać za pomocą kształtki z tworzywa sztucznego z metalowym nyplem stożkowym i złączką orzech.

Wewnątrz pod nakrętką umieszczona jest gumowa uszczelka. Sutek jest wykonany z „gniazdem” na zewnątrz. W wyniku zaciśnięcia złączki krawędź rury metalowo-plastikowej zostaje zaciśnięta. Aby zapobiec obracaniu się plastikowej części lutowanej od tyłu, na obudowie sprzęgła znajduje się klucz imbusowy.

Rzucać

Do łączenia półfabrykatów rur często stosuje się złączki odlewane z polipropylenu lub usieciowanego polietylenu. Najprostszym złączem lutowniczym jest odlewany korpus z dwoma pierścieniowymi rowkami.

Oprócz klasycznej „beczki”, w połączeniu zastosowano złączki do lutowania rur o różnych średnicach, np. wg schematu dokowania „wewnętrzno-zewnętrzne” lub adapter z wewnętrznym lutowaniem dla podłączonych segmenty.

Kształtki plastikowe są również formowane w postaci narożników, krzyżyków, konturów w celu ominięcia przeszkód przez rury.

Wszystkie kształtki odlewane są montowane metodą lutowania, jedynym wyjątkiem są rury z tworzyw sztucznych i złączki z PVC, które można łączyć za pomocą kleju.

Odpinany

Oprócz prostego łączenia rur, złączki służą do łączenia rurociągów z tworzyw sztucznych z urządzeniami grzewczymi lub pompowymi. W tym celu stosuje się adaptery polipropylenowe z rowkiem do lutowania z jednej strony, złączką, nakrętką gwintowaną z drugiej.

Jeżeli zgodnie z warunkami technicznymi wymagane jest wykonanie połączenia składanego na dowolnym odcinku rury, stosuje się złącze gwintowane. W rzeczywistości są to dwie połówki z niklowanego mosiądzu z odpowiednio gwintami zewnętrznymi i wewnętrznymi.

Plastikowe wkładki są wciśnięte do środka. Każda połówka jest przyspawana do końca rury za pomocą standardowej lutownicy. W razie potrzeby połączenie można demontować i ponownie składać nieograniczoną liczbę razy.

Złącza konsumenckie

Oprócz prostego połączenia, kształtki służą do wyprowadzania kształtek i tworzenia punktów przyłączeniowych dla hydrauliki, mieszalników za pomocą elastycznego węża. W wersji klasycznej gałąź wykonana jest w formie plastikowego trójnika z polipropylenu z boczną metalową wkładką.

Ale są też bardziej złożone urządzenia, na przykład z wbudowanym kranem lub zaworem zwrotnym dopływu wody.

Co to są plastikowe łączniki rur kanalizacyjnych?

Nowoczesne systemy kanalizacyjne montowane są z cienkościennych rur plastikowych o średnicy 50 mm lub 100 mm. Poszczególne segmenty łączone są ze sobą według wzoru wkładki z uszczelnieniem połączenia gumowym pierścieniem lub sklejonym klejem.

Kształtki kanalizacyjne - wtryskiwanie cienkościennych tworzyw sztucznych. Bardziej jak kawałek rury z lutowaną gałęzią. Końcówki mini-rur o różnych średnicach. Ten z przekładką pierścieniową jest większy, przeciwny koniec jest mniejszy o dwukrotność grubości ścianki. Zewnętrzna powierzchnia jest lekko zwężana.

Na korpusie armatury znajduje się odgałęzienie. Będzie również wykonany z pierścieniem dystansowym. Taka konstrukcja umożliwia wsuwanie kształtek w siebie lub w rurę kanalizacyjną, zbierając ich nieograniczoną liczbę. Jeśli montaż plastikowej kanalizacji jest zakończony, na wycięciu odcinka rury należy zainstalować korek.

Do produkcji części stosuje się trzy rodzaje tworzyw sztucznych:

• polipropylen;
• polietylen;
• chlorek winylu.

Rury i kształtki z poliizobutylenu służą do odprowadzania ścieków agresywnych cieczy, ale są droższe niż PP, HDPE lub PVC, nie otrzymały szerokiej dystrybucji, a istnieje szczególna potrzeba stosowania drogiego polimeru w domowej kanalizacji nie. W sprzedaży można znaleźć produkty z tańszego analogu na bazie polibutylenu.

Konkretną wersję pary „rur-fitting” dobieramy w zależności od obciążenia, rodzaju kanalizacji oraz miejsca instalacji, czy będzie to kanalizacja zewnętrzna czy wewnętrzna.

Jakie rodzaje kształtek kanalizacyjnych są najczęściej używane?

W prywatnym domu lub mieszkaniu o nowoczesnej konstrukcji udział elementów łączących wynosi 15-20% całego plastiku kanalizacyjnego. Im mniejsza powierzchnia obudowy, tym większy udział złączy w całym okablowaniu plastikowym kanalizacji.

Lista najczęściej używanych okuć:

1. Trójnik z ukośnym wylotem. Służy do łączenia z pionami kanalizacyjnymi. Kształtki o średnicy 50 mm służą do łączenia zlewu lub zlewozmywaka z plastikowymi fałdami.
2. Złącza trójnikowe. Służy do łączenia plastikowych syfonów prysznica lub wanny.
3. Zakręty narożne. Stosowany do kanalizacji w domu.
4. Blok rewizyjny. Służy do czyszczenia rur.
5. Adapter z rury 50 mm na 100 mm. Stosowany jest na końcowych odcinkach kanalizacji.
6. Trójniki z 30 gałęziami^O i 45^O. Służą do aranżacji rozgałęzień odcinków kanalizacyjnych.

Poza tym nieco rzadziej w przydomowej kanalizacji stosuje się złączki przesuwne, krzyżyki, zaślepki.

Okucia "pod pierścień gumowy" do wewnętrznego odwodnienia PCV

Złączki PVC do montażu rur kanalizacyjnych wyróżniają się charakterystycznym szarym kolorem. Do kanalizacji wewnętrznej stosuje się kształtki o ściankach jednowarstwowych o grubości do 2,2 mm. Powierzchnia produktów z tworzyw sztucznych PVC ma gładką, prawie błyszczącą powierzchnię, co przyczynia się do lekkości ścieków odprowadzanych bez dodatkowego nacisku na ścianki rur, zwłaszcza na złączach na złączkach.

Uszczelnienie w stawach odbywa się za pomocą gumowego pierścienia mankietowego. Charakterystyczną cechą pierścienia jest obecność pierścieniowych rowków na wewnętrznej powierzchni. Średnica pierścienia 55-110 mm.

Okucia „pod gumowy pierścień” do kanalizacji zewnętrznej

Systemy zewnętrznego odwadniania ścieków są dwojakiego rodzaju - ciśnieniowe i bezciśnieniowe. Różnią się zastosowanym materiałem, grubością ścianki i sposobem łączenia. W przypadku gospodarstw domowych stosuje się odpowiednio systemy bezciśnieniowe, złączki z rurami są połączone z uszczelką za pomocą gumowego pierścienia.

Kształtki i rury z tworzyw sztucznych do kanalizacji zewnętrznej malowane są na kolor pomarańczowy, korpus może mieć kilka warstw PP, PVC lub XLPE. Zwykle warstwa wewnętrzna jest wykonana z najbardziej odpornego winylu. Grubość ścianki jest większa niż w przypadku łączników przeznaczonych do wewnętrznej komunikacji kanalizacyjnej.

Kształtki kanalizacyjne do montażu na klej

Klej służy do łączenia plastikowych rur ciśnieniowych z kształtkami. Najczęściej są to zewnętrzne linie kanalizacyjne, układane na obszarach o złożonym, nierównym terenie. Klejowy sposób łączenia kształtek z kanalizacją zalecany jest również w przypadku prywatnych budynków mieszkalnych o dwóch lub więcej kondygnacjach.

Urządzenie okuć do złącza klejowego różni się od schematu „tylko dla uszczelki gumowej” obecność rur montażowych o długości co najmniej 50 mm, bez przekładek i pierścieniowych rowków pod foka. W przeciwnym razie urządzenie złączy odpowiada konstrukcji modeli „do gumy”.

Jak montuje się plastikowe łączniki rur?

Montaż części polipropylenowych i polietylenowych odbywa się poprzez lutowanie. Wstępnie wycięty przedmiot obrabiany wraz z tuleją jest podgrzewany na lutownicy elektrycznej, po czym części styka się, dociska i utrzymuje przez 10-15 sekund przed schłodzeniem. Stosując tę ​​technologię uzyskuje się mocne, odlewane połączenie, struktura spoiny nie odbiega od materiału rodzimego.

Można również lutować rury wodne z kształtkami wykonanymi z PVC. W przypadku wody pitnej ta metoda nie jest zalecana, ponieważ wymaga podgrzania do temperatury 260℃, w której PVC może uwalniać związki chloroorganiczne.

Łatwiej jest połączyć profil PCV z tuleją za pomocą kleju. Wystarczy lekko usunąć połysk z końcówki klejonego elementu, odtłuścić, nałożyć klej i włożyć rurkę do trójnika lub złączki. Połączenie będzie gotowe do użycia za 2,5 godziny.

Cechy okablowania linii z tworzywa sztucznego

Planowanie plastikowe rury wodne nie różni się od pracy z linkami stalowymi. Jest tylko jedna cecha - podczas okablowania plastikowej komunikacji należy wziąć pod uwagę wysoki współczynnik rozszerzalności cieplnej polimeru. Oznacza to, że plastik rozszerzy się po podgrzaniu. Oznacza to, że konieczne będzie wykonanie pętli kompensacyjnych, „kieszeni”, które skompensowałyby wydłużenie rury.

Dlatego najpierw wybieramy miejsca montażu i łączenia kształtek, złączek, kranów, kolanek, a dopiero potem lutujemy lub sklejamy między nimi odcinki rur PVC lub PP. Oczywiste jest, że elementy muszą być cięte z naddatkiem na długość dla każdego punktu lutowniczego.

To właśnie ze względu na rozszerzalność cieplną ścieki bytowe, bytowe prowadzone są na gumowych pierścieniach uszczelniających. Każdy odcinek jest cięty z niewielkim marginesem na długości 25-30 mm, w zależności od długości odpływu. Tak więc brak sztywnego połączenia pozwala na "pobawę" tworzywa sztucznego bez łamania połączenia.

Niemożliwy jest montaż systemów kanalizacyjnych o dużej długości na gumkach z dodatkowym wymiarowaniem za pomocą uszczelniacza lub kleju. W przypadku dużej różnicy temperatur uszczelkę można wypchnąć z rowka na O-ring.

Jak zainstalować złączki do plastikowych rur kanalizacyjnych?

Początkowo musisz zebrać kanalizację do sucha. Przedmioty obrabiane są cięte z marginesem długości, łączniki i trójniki do połączenia klejonego są chwilowo skręcane bez kleju. Jeśli połączenie znajduje się na mankietach, gumę uszczelniającą umieszcza się w rowkach i smaruje mydłem w płynie.

Po zamontowaniu kanalizacji ustalane są poziomy odpływów, ustalana jest długość poszczególnych odcinków, rysowane są nacięcia nacięć, na ścianach zaznaczane są punkty mocowania obejm montażowych, system można zdemontować.

Następnie przeprowadzamy montaż końcowy. Każdy element obrabiany należy przyciąć piłą do metalu na zagrożony rozmiar, ogratować, delikatnie zetrzeć mydło z gumy i włożyć profil. Następnie wydłużamy odcinek o 2-3 mm tak, aby pozostała szczelina termiczna, po czym chwytamy złącze taśmą klejącą i przechodzimy do kolejnego łącznika lub trójnika.

Jeżeli kanalizacja będzie się kleić, to każde złącze kształtki sklejamy „szczelnie”, mocujemy taśmą i od razu mocujemy opaską do ściany. Orientacja i kierunek zagięć są ustawiane w tym samym czasie.

Okucia do rur z tworzyw sztucznych upraszczają instalację wodno-kanalizacyjną. Ponadto żaden system techniczny nie jest ubezpieczony od awarii lub usterek, w takim przypadku problem rozwiązuje się po prostu przez wymianę złączki na krótki odcinek rury.

Elementy przyłączeniowe do rur polipropylenowych (złączki z polipropylenu): wideo.

Czy kiedykolwiek montowałeś rurociąg za pomocą kształtek? Napisz w komentarzach. Zapisz artykuł w zakładkach, udostępnij go w sieciach społecznościowych.