Strefa chroniona linii elektroenergetycznych: normy i zasady dotyczące instalacji napowietrznych i kablowych linii elektroenergetycznych

Przewody elektryczne emitują pola elektromagnetyczne, które niekorzystnie wpływają na żywy organizm. Istnieje ryzyko obrażeń, a nawet śmierci w wyniku porażenia prądem. Aby chronić ludzi przed prądem i promieniowaniem, uchwalono przepisy określające obszar ochronny w pobliżu linii wysokiego napięcia. Obszar ten nazywany jest strefą bezpieczeństwa linii elektroenergetycznej.

Zasady regulacji stref

Użytkowanie gruntów, budynków, akwenów wodnych, które znajdują się w obszarze chronionym linii elektroenergetycznych, podlegają Zasadom ustanawiania stref ochronnych związanych z obiektami sieci elektroenergetycznej. Zasady zostały zalegalizowane w 2009 r. dekretem nr 160 (z późniejszymi zmianami w 2016 r.). To właśnie tym dokumentem należy się kierować przy rozstrzyganiu sporów dotyczących terytoriów sąsiadujących z liniami energetycznymi.

Kwestie sanitarne obszarów chronionych linii elektroenergetycznych

są również odzwierciedlone i zatwierdzone przez odpowiednie sekcje Regulaminu SNiP. Granice obszarów chronionych są ustalane z uwzględnieniem wymagań GOST. Zezwolenia na instalowanie stref ochronnych wydają władze regionalne zajmujące się energetyką oraz federalne władze katastralne. Za instalację stref bezpieczeństwa odpowiadają spółki sieciowe, które muszą koordynować swoje działania z organami nadzoru technicznego.

Data uchwalenia Regulaminu w 2009 roku wcale tego nie oznacza wcześniej nie było takiego dokumentu i nie było stref bezpieczeństwa dla linii energetycznych. Tyle, że nowy Regulamin anulował dotychczas obowiązujące dokumenty, które prawnie ograniczały jakąkolwiek pracę i inną działalność na terenie obiektów sieciowych. (np. „Zasady ochrony sieci elektrycznych o napięciu do 1000 woltów”, obowiązujące od 1972 r. oraz dokument o tej samej nazwie, ale „napięcie powyżej 1000 woltów”, przyjęty w 1984).

Aktualizacje Regulaminu są podyktowane nie tylko czasem i zmianą organów nadzorczych. Trwają nowe badania nad wpływem energii elektrycznej na środowisko i ludzkiego ciała przy zaangażowaniu lekarzy, specjalistów, naukowców z różnych dziedzin.

Jednocześnie wykorzystywane są najnowsze metody badawcze i nowoczesne środki techniczne. W oparciu o kompleksową analizę tych badań, istniejące normy i zasady są dostosowywane i nieuchronnie pojawiają się nowe wymagania, a te, które nie są już aktualne, są znoszone.

Klasyfikacja obszarów chronionych

W zależności od sposobu ułożenia linii energetycznej istnieją 2 opcje jej instalacji:

1. Napowietrzna linia energetyczna (OHL).
2. Linia kablowa (CL).

Linie napowietrzne instalowane są za pomocą podpór o różnej konstrukcji. W tym przypadku linie przechodzą nad powierzchnią lądu lub zbiorników wodnych i rzek. Linie kablowe układane są na określonej głębokości pod ziemią lub pod wodą.

W przypadku linii napowietrznych granice obszarów chronionych uważa się za znormalizowane wartości od skrajnych przewodów po jednej stronie i po drugiej na całej długości linii elektroenergetycznej. Okazuje się, że jest to rodzaj wirtualnego korytarza, wewnątrz którego znajduje się napowietrzna linia energetyczna z podporami, przewodami i innym niezbędnym sprzętem.

Dla linii kablowych układanych w ziemi i pod wodą strefą ochronną jest:

• znormalizowane odległości z jednej i drugiej strony od kabla elektrycznego (lub od skrajnych kabli, jeśli jest ich więcej niż 1);
• w przypadku kabli podziemnych - odcinek gruntu do głębokości ich ułożenia na całej szerokości ustalonej strefy;
• w przypadku kabli podmorskich całą powierzchnię wody o określonej szerokości strefy do samego dna zlewni lub rzeki.

Odległości granic bezpieczeństwa od kabli i przewodów zależą bezpośrednio od klasy napięcia danej sieci elektrycznej.

Klasy napięcia linii

Napowietrzne linie energetyczne dzielą się na klasy w zależności od napięcia:

• poniżej 1000 woltów (V);
• od 1 do 20 kilowoltów (kV);
• 35 kV;
• 110 kV;
• od 150 do 220 kV;
• 330, 400, 500 kV;
• 750 kV;
• 1150 kV.

Odrębną klasę mają linie napowietrzne biegnące nad akwenami wodnymi. Dla nich określane są własne standardy granicy bezpieczeństwa, które nie zależą od napięcia przewodów.

Rozmiary stref

Zgodnie z normami sanitarnymi minimalne odległości od skrajnych przewodów linii napowietrznych jednej lub drugiej klasy do dowolnych budynków powinny być równe:

• 2 m, jeśli napięcie sieciowe jest mniejsze niż 1 kV;
• 10 m - dla linii energetycznych od 1 do 20 kV (w przypadkach, gdy samonośne lub izolowane przewody takich linii są umieszczone w obszarach mieszkalnych, dozwolona jest odległość 5 m);
• 15 m - dla linii 35 kV;
• 20 mw obu kierunkach od skrajnych przewodów - wielkość strefy bezpieczeństwa linii napowietrznej 110 kV;
• 25 m - dla linii napowietrznych 150 i 220 kV;
• 30 m - dla linii elektroenergetycznych o mocy 330, 500 i 400 kV;
• 40 m - dla sieci wysokiego napięcia o napięciu 750 kV;
• 55 m - dla linii przesyłowych 1150 kV.

Jeśli wyjdziemy z faktu, że strefa bezpieczeństwa linii elektroenergetycznej 10 kV ma odległość 10 m, to dla wszystkich kolejnych napięć (35, 110, 220, 330 kV) 5 m dodaje się do odległości poprzedniej scena. To ułatwia zapamiętanie.

Dla tych linii napowietrznych, których przewody przechodzą nad taflą jezior, biegiem rzek, kanałów i innych przestrzeni wodnych, odległość do granic strefy po obu stronach powinna wynosić co najmniej 100 m.

W miastach minimalna odległość podziemnych linii kablowych o napięciu do 1000 woltów wynosi 0,6 m od wszelkich budynków lub budowli, a od jezdni ulic miejskich - 1 m.

Granice stref ochronnych dla podwodnych linii elektrycznych znajdują się w odległości 100 m po obu stronach ekstremalne kable i zajmują cały słup wody od powierzchni do samego dna zbiornika wodnego wzdłuż tych linii odległości.

Działania zabronione

W strefie sanitarnej nie są dozwolone następujące prace:

1. Budowa budynków i budowli na dowolny cel, a także ich rozbiórka i naprawa, jeśli już zostały (zasady dopuszczają przejście linii napowietrznych nad niektórymi budynkami przemysłowymi i elektrycznymi) Struktury).
2. Umiejscowienie stadionów, przystanków komunikacyjnych, wszelkich imprez grupowych z dużym tłumem ludzi.
3. Rekultywacja, sadzenie drzew, nawadnianie terenu, prace wydobywcze i strzałowe.
4. Magazyny siana, wyposażenie magazynów pasz i nawozów, różnego rodzaju wysypiska i stacje benzynowe.
5. Otwarty ogień.
6. Zaśmiecanie ścieżek przejścia i podejścia do podpór linii napowietrznych.

Działki, które znalazły się w strefie ochronnej linii energetycznych, nie zostaną skonfiskowane właścicielom. Działki można dowolnie eksploatować, sprzedawać lub podarować.

Na działkach można sadzić ziemniaki lub inne rośliny uprawne. Ale jednocześnie należy brać pod uwagę ryzyko ewentualnej utraty części lub całości plonu w dowolnym momencie (w przypadku prac naprawczych i awaryjnych na linii, przejazdu sprzętu) oraz przestrzegać również zasad przebywania na terenie sanitarnym linii energetycznych (nie wznosić budynków, nie kopać rowów, nie palić trawy i nie popełniać innych działania).

Należy rozumieć, że ograniczenia działalności w chronionym obszarze linii można tłumaczyć zarówno zapewnieniem bezpieczeństwa ludzi, jak i ochroną zapobiegać ewentualnym uszkodzeniom linii i ich urządzeń, które mogłyby prowadzić do awaryjnych wyłączeń odbiorców energii elektrycznej lub wypadków sprawy. Wszelkie czynności i prace na terenie chronionym w sytuacjach awaryjnych należy skoordynować z właścicielem linii elektrycznej.