Jak podłączyć kabel grzejny do systemu zaopatrzenia w wodę własnymi rękami: metody i opis instalacji

Dzisiejsze systemy grzewcze nie są już czymś niezwykłym podczas aranżacji systemu zaopatrzenia w wodę. W zimnych porach na rurociąg biegnący do domu mają wpływ niskie temperatury. Podczas zamrażania wynik będzie jeden - awaria systemu komunikacyjnego. Można temu zapobiec, instalując jednocześnie kabel grzejny do systemu zaopatrzenia w wodę podłączonego do sieci elektrycznej.

Informacje ogólne

Logiczne jest twierdzenie, że możesz łatwo obejść się bez układania kabla grzejnego. Wystarczy określić poziom przemarzania gruntu w tym obszarze, a następnie, biorąc pod uwagę uzyskane dane, wykopać rów o wymaganej głębokości, z reguły wynosi 1,6-2,5 m. Rurociąg wykopany na tej głębokości i zaizolowany nie zamarznie, ponieważ otaczająca gleba ma pozytywny temperatura.

Ale wszystko jest znacznie bardziej skomplikowane. Na terenach podmokłych lub w miejscach położonych blisko zbiorników wodnych częstym zjawiskiem jest występowanie wód gruntowych. Oznacza to, że podczas powodzi lub roztopów śniegu komunikacja zostanie po prostu zalana, co negatywnie wpłynie na ich charakterystykę operacyjną. Jeśli jednak zakopiesz rury tylko 50 cm, podłączysz przewód grzejny i wykonasz właściwą izolację termiczną, nie będziesz musiał wyciągać głębokich dołów.

Należy również pamiętać o obszarach krytycznych, na które mróz jest najbardziej narażony - miejscach, w których rury wchodzą do pomieszczenia. Jeśli dom znajduje się na fundamencie palowym, pod nim znajduje się otwarta część systemu zaopatrzenia w wodę, którą łatwiej zaizolować przewodem grzejnym.

W tym przypadku jest tylko jeden wniosek: jeśli można podłączyć przewód grzejny do sieci wodociągowej, to z pewnością należy tego użyć, przynajmniej do zabezpieczenia przed zamarzaniem.

Zakres użytkowania i projekt

Biorąc pod uwagę charakterystykę i rodzaj, kable stosuje się do ogrzewania zbiorników, rur wodociągowych i kanalizacyjnych, odpływów. Głównym celem jest ochrona wody przed zamarzaniem poprzez podwyższenie temperatury. Konstrukcje grzewcze są najczęściej używane do komunikacji zewnętrznej, czyli do użytku na świeżym powietrzu lub w ziemi.

Systemy te mają jedną pozytywną cechę - użytkowanie strefowe. Oznacza to, że możesz zakupić zestaw elementów i zrobić z niego mały system do ogrzewania określonego obszaru bez pełnego podłączenia do sieci. W ten sposób można uzyskać oszczędności energii elektrycznej i materiałów. W praktyce są też małe grzałki 25-30 cm i uzwojenia 100-metrowe.

Główne elementy przewodu grzejnego to:

1. Zewnętrzna kurtka z PVC, która zakrywa części wewnętrzne.
2. Ochrona polimerowa. Wraz z tą izolacją stosowana jest siatka aluminiowa lub ekran miedziany.
3. Żyła wewnętrzna. Do jego produkcji stosuje się kompozycje o podwyższonej charakterystyce wytrzymałościowej. Im wyższy ten wskaźnik, tym lepsza wartość rozpraszania ciepła.

Propozycje różnych producentów różnią się w pewnych punktach - opcją ułożenia zabezpieczenia czy składem rdzenia.

Aby poprawić wydajność, oplot aluminiowy jest niklowany, a grubość warstwy zewnętrznej można zwiększyć. Ponadto materiał PVC musi być odporny na bezpośrednie działanie promieni słonecznych i odporny na wilgoć.

Główne rodzaje

Wszystkie przewody grzejne są podzielone na kilka grup: samoregulujące i rezystancyjne. Każdy z typów ma określony zakres. Na przykład rezystancyjne doskonale nadają się do ogrzewania małych odcinków rur o małym przekroju - do 35 mm, a dla dużej powierzchni systemu zaopatrzenia w wodę zaleca się stosowanie kabla samoregulującego.

Urządzenie rezystancyjne

Zasada działania jest dość prosta: prąd przepływa przez jeden lub kilka rdzeni znajdujących się w uzwojeniu, który je ogrzewa. Wysoka rezystancja i wymagane napięcie łączą się, aby stworzyć wystarczający współczynnik rozpraszania ciepła. Dziś na rynku można znaleźć kawałki tego typu kabli o określonej wielkości, które mają stały opór. Podczas pracy przenoszą taką samą ilość ciepła na całej swojej długości.

Podłączając kabel grzejny własnymi rękami, nie wolno zapominać, że schemat połączeń dla wersji jednożyłowej jest podobny do pętli: najpierw jest podłączony do zasilania, następnie jest ciągnięty po całym obwodzie rurociągu i zawracany plecy.

Obwody zamknięte są zwykle używane do ogrzewania instalacji dachowej lub do układania „ciepłej podłogi”, ale istnieje również opcja, która ma zastosowanie do instalacji wodociągowej.

Cechą układania drutu jednożyłowego jest jego instalacja z obu stron do rury. Ponadto używana jest tylko metoda połączenia zewnętrznego.

W przypadku instalacji wewnętrznej pojedynczy rdzeń nie zadziała, ponieważ pętla zajmuje dużo miejsca, a skrzyżowanie kabli może prowadzić do przegrzania. Kabel dwużyłowy charakteryzuje się rozdzieleniem funkcji żył: pierwszy odpowiada za ogrzewanie, drugi za energię elektryczną.

Przewody dwużyłowe są używane w instalacjach wodno-kanalizacyjnych równie aktywnie, jak kable samoregulujące. Mogą być instalowane wewnątrz rurociągu za pomocą uszczelek i złączek.

Główną zaletą drutu rezystancyjnego jest jego niski koszt. Większość konsumentów zwraca uwagę na łatwość instalacji, długi czas pracy i niezawodność. Jednak są też wady:

• stały rozmiar - nie zadziała ani skrócenie, ani zwiększenie;
• wysokie prawdopodobieństwo przegrzania na skrzyżowaniu lub bliskiej lokalizacji dwóch przewodów;
• brak możliwości regulacji mocy - jest cały czas taki sam na całej długości;
• spalonego kawałka drutu nie można wymienić - system należy całkowicie wymienić.

Aby nie wydawać pieniędzy na regularne odłączanie przewodu, zainstaluj termostat. Gdy temperatura spadnie do 1-2C, automatycznie włącza ogrzewanie, podczas gdy temperatura wzrasta do 5C, wyłącza się prąd.

Kabel samoregulujący

Ten rodzaj drutu jest uważany za uniwersalny i służy do różnych obszarów zastosowania: ogrzewania rur kanalizacyjnych i zbiorników z cieczą, dachowych systemów i elementów zaopatrzenia w wodę. Jego główną cechą jest samoregulacja intensywności wymiany mocy i ciepła. Gdy temperatura spadnie poniżej wartości zadanej (na przykład + 2C), drut nagrzewa się bez interwencji operatora.

Działanie kabli samoregulujących opiera się na właściwości przewodnika polegającej na zmniejszeniu / zwiększeniu napięcia prądu z uwzględnieniem rezystancji. Podczas wzrostu rezystancji zmniejsza się moc prądu, co prowadzi do spadku przewodności cieplnej. Podczas chłodzenia rezystancja maleje - wzrasta napięcie, tak przebiega proces nagrzewania.

Główną zaletą systemów samoregulujących jest podział na strefy pracy. Przewody mogą niezależnie rozdzielać siłę roboczą, ogrzewając chłodzone miejsca i utrzymując temperaturę w miejscach, w których nie jest wymagane znaczne ogrzewanie.

Metody instalacji

Istnieje kilka sposobów podłączenia przewodu grzejnego: wewnętrzny i zewnętrzny. W drugiej wersji drut jest mocowany wzdłuż rury, w pierwszej jest nawinięty do wewnątrz. Obie metody są aktywnie wykorzystywane w budownictwie prywatnym.

Metoda zewnętrzna

Liniowa wersja układania drutu wzdłuż rury jest dość łatwa. Kabel jest zabezpieczony z jednej strony żaroodpornymi samoprzylepnymi lub plastikowymi opaskami z włókna szklanego. Uchwyty mocowane są w odległości 40 cm. Zabronione jest stosowanie metalowych elementów złącznych. Obliczenie długości drutu jest bardzo proste - jest równe rozmiarowi rury, którą należy ogrzać.

W przypadku rur zakopanych w ziemi drut nie jest ułożony wyraźnie od dołu lub od góry, ale lekko przesunięty o około 4 lub 8 godzin.

Oprócz instalacji liniowej często stosuje się instalację spiralną - drut nawijany jest wzdłuż wymaganej długości rury w tej samej odległości. Zaletą tej instalacji jest maksymalny kontakt z rurą, wadą jest duże zużycie kabla.

Odległość między zwojami można zmienić, biorąc pod uwagę warunki. Na przykład w przypadku stref, które podlegają znacznemu zamarzaniu, krok jest zmniejszony, aby cała powierzchnia nagrzewała się tak bardzo, jak to możliwe.

Wersja uzwojona najlepiej nadaje się do rur o dużym przekroju - drenaż, kanalizacja, ale służy również do ogrzewania systemu zaopatrzenia w wodę.

Opcja wewnętrzna

Opcja instalacji wewnętrznej nie jest stosowana dla wszystkich rur, ale tylko dla produktów o średnicy większej niż 45 mm. W rurach o mniejszym przekroju drut może częściowo blokować przepływ wody.

Wyposażenie dużej rury w ogrzewanie wewnętrzne jest raczej trudne, ale dla stref 2-3 metrów jest to najlepsza opcja. Najprostszym sposobem jest prowadzenie drutu w odcinkach pionowych. Proces odbywa się za pomocą koszulki i rękawa uszczelniającego, aby zapobiec zsuwaniu się koronki.

W niektórych sytuacjach bardziej celowa jest instalacja wewnętrzna niż zewnętrzna, na przykład w celu wymiany lub naprawy poszczególnych sekcji. Włożenie i podłączenie gotowego systemu jest bardzo łatwe, znacznie trudniej jest go zmontować.

Izolacja cieplna przewodów

Bez względu na rodzaj kabla wymagana jest izolacja. Izolacja termiczna jest montowana na górze rury wodociągowej i instalacji grzewczej. Jeśli system zaopatrzenia w wodę nie jest chroniony jednocześnie z przewodem grzejnym z zamkniętym kokonem, wówczas ogrzewanie nastąpi we wszystkich kierunkach, czyli głównie „do powietrza”.

W roli skutecznej i sprawdzonej izolacji możesz wybrać piankę polietylenową lub styropian. Materiały te są odporne na wilgoć i zapewniają pewną ochronną amortyzację dla kanalizacji, ale wymagają również ochrony. Dlatego też system „rura w rurze” jest często stosowany, gdy rury znajdujące się w powietrzu lub w ziemi, wraz z izolacją termiczną, są instalowane wewnątrz innej rury o większym przekroju.

Kryteria wyboru

Przed pójściem do sklepu konieczne jest wyjaśnienie przekroju rury, wielkości obszaru wymagającego ogrzewania, najniższej temperatury w regionie. Ułatwi to dokonanie wyboru. Należy zwrócić uwagę na następujące główne punkty:

• rodzaj izolacji zewnętrznej;
• Czy na przewodzie znajduje się oplot ochronny (dzięki któremu przewód jest bardziej wytrzymały i zapewnia uziemienie);
• producent;
• warunki zasilania i temperatury.

W przypadku rur kanalizacyjnych można wybrać drut z izolacją poliolefinową, jednak w przypadku instalacji wewnętrznej w rurze wodnej najlepiej jest preferować ochronę przed fluoroplastikiem. Fluoropolimer nadaje się do montażu na zewnątrz, może chronić zarówno przed światłem słonecznym, jak i wilgocią.

Systemy średniotemperaturowe są odpowiednie dla dużych odcinków rur. Najwyższa temperatura grzania to +110C przy mocy do 39 W/m. Najmocniejsze są systemy wysokotemperaturowe o najwyższej temperaturze do +200C i mocy do 100 W/m, ale z reguły nie są one wykorzystywane w życiu codziennym - są to systemy do użytku przemysłowego.

Wymaganą moc można wybrać biorąc pod uwagę przekrój rury. Na przykład do rur wodociągowych do 3 cm odpowiednie są przewody o mocy 12 W/m, o średnicy 3-5 cm - 18 W/m, 5-7 cm - 25 W/m.

Istnieje kilku popularnych komercyjnych producentów drutu, którzy pokazali się tylko z najlepszej strony. Systemy zagranicznych producentów:

• Lavita;
• Nelsona;
• Raychem;
• Ensto;
• Davy.

Wśród krajowych producentów można wyróżnić firmę SST (Teplolux), która produkuje wysokiej jakości systemy domowe.

Wybór i podłączenie przewodów grzejnych do zaopatrzenia w wodę leży w mocy nawet początkujących rzemieślników. Dzięki wiedzy teoretycznej możesz szybko zrozumieć rodzaje kabli, a do instalacji nie musisz opanować pewnych specjalnych umiejętności. Wynik po pracy może być całkiem przyzwoity i pozwoli na długo zapomnieć o problemie zamarzania rur zimą.