Okablowanie w drewnianym domu: zasady, otwarte i zamknięte okablowanie elektryczne

Drewniane domy od zawsze były symbolem przytulności, ciepła i duchowego komfortu. Nawet teraz, gdy istnieje wiele różnych nowoczesnych materiałów budowlanych, wiele osób woli budować domy wiejskie i domki letniskowe z drewna. I oczywiście żaden dom we współczesnym świecie nie może obejść się bez elektryczności. Ale planując i prowadząc okablowanie w drewnianym domu, musisz znać i przestrzegać pewnych standardów, aby nie narażać mienia, a nawet zdrowia.

Ogólne wymagania

Instalacja elektryczna w domu drewnianym różni się od podobnych prac w domach zbudowanych z mniej tradycyjnych materiałów. Okablowanie elektryczne w drewnianym domu musi być wykonane zgodnie ze specjalnymi zasadami dotyczącymi bezpieczeństwa domu.

Od okablowania elektrycznego w budynkach wykonanych z drewna wymagane jest:

• Bezpieczeństwo. Podczas układania przewodów podejmowane są środki zapobiegające przenoszeniu otwartego ognia na meble i ściany domu. Kable należy chronić przed przegrzaniem i spaleniem.
• Projekt. Przewody i okablowanie muszą być zgodne z obliczeniami obciążenia szczytowego dla sieci energetycznej. Współczynnik bezpieczeństwa i parametry techniczne muszą przekraczać obliczone o dwadzieścia do trzydziestu procent.
• Prawidłowy wybór metody układania. Aby stale monitorować jakość przewodów, najlepiej układać je w sposób otwarty.
• Izolacja. Panel elektryczny, który jest punktem wejścia przewodów do mieszkania, musi być oddzielony od drewnianych części budynku ognioodpornym dielektrykiem.
• Dobry przewodnik. Zazwyczaj stosuje się trójżyłowy kabel miedziany o mocnej izolacji. Zgodnie z wszelkimi normami zabrania się używania drutów karbowanych z PVC.
• Automatyzacja. Każda oddzielna jednostka sieci elektrycznej musi mieć wyłącznik z automatycznym bezpiecznikiem. Parametry techniczne wyłącznika muszą odpowiadać obciążeniu odcinka obwodu. Obecna ocena nie jest mocno zawyżona, aby nie spowodować przegrzania.

Nie trzeba wykonywać instalacji elektrycznej w drewnianym domu bez wiedzy i doświadczenia - lepiej zaprosić fachowców. Ale właściciel domu musi zrozumieć podstawy elektrotechniki i zasady korzystania z otwartego okablowania w drewnianym domu. Ta wiedza pomaga monitorować i diagnozować już zainstalowane okablowanie.

Akty normatywne

Istnieje kilka podstawowych dokumentów, na których można polegać podczas projektowania domowej sieci elektrycznej. Niespecjalistom może się wydawać, że informacje są prezentowane zbyt „sucho”, niezrozumiałym językiem technicznym. W takim przypadku podczas samodzielnego czytania zaleca się skorzystanie z „Zasad instalacji elektrycznej”. Publikacja szczegółowo opisuje podstawowe pojęcia, na których należy polegać podczas prowadzenia okablowania wewnętrznego i zewnętrznego w drewnianym domu.

Ci, którzy chcą poznać wszystkie zawiłości prac elektrycznych w drewnianym mieszkaniu, powinni zwrócić uwagę na:

• UEP, wydanie siódme. Jest to główny dokument regulujący prace związane z instalacją elektryczną. Normalizuje dobór przewodów, różnych urządzeń i oświetlenia.
• SNiP 3,05-06-85. Szczegółowo za pomocą schematów wyszczególniono opcje układania i podłączania głównego kabla do domu.
• SNiP 31-02. Zawiera listę wymagań dotyczących okablowania w domu. W pełni zgodny z zasadami UEP.

Przygotowanie projektu

Wszelkie prace przy elektryfikacji budynku poprzedzone są stworzeniem indywidualnego projektu. W celu jego zatwierdzenia i uzgodnienia sporządzany jest wniosek w najbliższym oddziale Regional Electric Networks OJSC.

Po zatwierdzeniu dokumentu sporządzana jest umowa i warunki techniczne do oficjalnego przyłączenia do lokalnej sieci energetycznej. Następnie opracowywana jest szczegółowa dokumentacja ze schematami połączeń dla projektu. Projekt obejmuje:

• Obliczanie mocy całkowitej. Suma wszystkich pojemności urządzeń gospodarstwa domowego w domu jest obliczana z trzydziestoprocentową marżą.
• Przygotowanie projektu. Narysowany jest szczegółowy plan pokazujący lokalizację gniazdek, lamp itp. Plan wskazuje liczbę elementów każdej z grup podłączonych do sieci.
• Wybór średnicy kabla. Dobór przekroju przewodu na podstawie charakterystyki technicznej każdej grupy w sieci.
• Lokalizacja i liczba skrzynek przyłączeniowych. Jeśli w domu jest wiele mieszkań, należy wybrać i wskazać miejsce na skrzynki połączeniowe.
• Prowadzenie kabli. Projekt powinien przewidywać jedyny prawidłowy i rozsądny sposób ułożenia przewodów elektrycznych. Pamiętaj, aby we wszystkich miejscach zanotować odległość od podłogi, sufitu, okien itp.

Zgodnie z zasadami PUE kable znajdują się tylko poziomo lub pionowo. Jeśli musisz zgiąć okablowanie, zalecany kąt obrotu wynosi dziewięćdziesiąt stopni.

Gniazda i przełączniki znajdują się w dostępnych miejscach z wolną przestrzenią wokół nich i wygodnym dostępem. Liczba grup gniazdek może się różnić w zależności od rodzaju pomieszczenia, jego wielkości i potrzeb mieszkańców, ale dokumentacja zaleca umieszczenie co najmniej jednego gniazdka na sześć metry kwadratowe.

Montaż instalacji elektrycznej

Do montażu potrzebnych jest szereg narzędzi: wiertarka elektryczna, śrubokręt, zestaw śrubokrętów wraz ze wskaźnikiem, miernik, szczypce i szczypce.

Cały proces można podzielić na kilka etapów: prowadzenie przewodów z zewnętrznej sieci elektrycznej do domu, montaż tablica rozdzielcza, układanie okablowania zewnętrznego i wewnętrznego, montaż grup gniazd, sprawdzenie wydajność.

Tablice rozdzielcze

Rozdzielnica to konstrukcja umożliwiająca wprowadzenie kabla zewnętrznego do domu i rozprowadzenie prądu w kierunkach. Tarcza to skrzynka, w której umieszczone są węzły, które korygują działanie sieci, prowadzą ewidencję i odpowiadają za bezpieczeństwo.

Wymiary osłony zależą od ilości węzłów, a dla domów drewnianych pojemność zwykle oblicza się na dwanaście do piętnastu elementów.

Zamontuj osłonę pionowo na wysokości około półtora metra od podłogi na materiale izolacyjnym. Często małe pomieszczenie gospodarcze projektuje się w drewnianym domu, w którym zainstalowane jest urządzenie.

Podczas montażu w dystrybutorze zdejmuje się przedni panel i przez otwory w tylnym panelu wykonuje się oznaczenia na ścianie. Następnie w ścianie wierci się otwory na kołki, a osłonę mocuje się do nich za pomocą wkrętów samogwintujących. RCD, mierniki, bezpieczniki znajdują się wewnątrz osłony. Węzły są ułożone w kolejności malejącej siły prądu.

Łączenie z siecią

Istnieją dwa sposoby wprowadzenia przewodów do pomieszczenia: w powietrzu lub pod ziemią. Zazwyczaj preferowana jest metoda podziemna, ponieważ w tym przypadku stosuje się drut zbrojony z dodatkowym zabezpieczeniem z folii falistej. Głębokość kabla powinna wynosić od trzydziestu do czterdziestu centymetrów.

Kabel jest prowadzony w powietrzu, gdy odległość między podstacją a mieszkaniem jest bardzo duża. W tym przypadku kabel jest podłączony do kabla nośnego, a cała konstrukcja jest ciągnięta między punktem podparcia a domem. Jeśli długość kabla przekracza dwadzieścia metrów, należy zainstalować dodatkową podporę.

Otwarte umieszczenie drutu

To najbardziej racjonalny i popularny sposób okablowania. Był używany przez długi czas i przed jego użyciem był dobrze widoczny dzięki białym ceramicznym izolatorom - "kubkom".

Dzięki tej metodzie drut nie styka się z drewnianą ścianą.

Obecnie ta opcja jest używana tylko wtedy, gdy moc wszystkich urządzeń nie przekracza czterech kilowatów. W tych pomieszczeniach, w których obciążenie jest większe, ta metoda jest porzucana.

Przy otwartym okablowaniu możliwe są następujące opcje montażu i ochrony:

1. Przewód elektryczny o średnicy do sześciu milimetrów jest przymocowany za pomocą żaroodpornych plastikowych klipsów na powierzchni ściany. Najlepszym wyborem jest drut z rdzeniem miedzianym z podwójnym lub potrójnym oplotem. Jeśli kabel ma konwencjonalną izolację, jest dodatkowo chroniony uszczelką ognioodporną. Biegnie wzdłuż całego kabla i wystaje z obu stron na osiem do dziesięciu milimetrów.
2. Kabel elektryczny jest ukryty w polimerowych kanałach. Możesz wybrać różne kanały dla rozwiązań projektowych i o różnych właściwościach technicznych. Kanał kablowy jest montowany na wkrętach samogwintujących, a samo okablowanie jest chronione przednią pokrywą. W przypadku prac kontrolnych lub naprawczych płyta czołowa jest zdejmowana.
3. Okablowanie ułożone jest w metalowej pofałdowaniu o przekroju do dwóch centymetrów. Pozytywną cechą jest możliwość umieszczenia w takiej rurze falistej całej wiązki kabli. Ponadto metal niezawodnie chroni przed poważnymi uszkodzeniami. Podczas instalacji rura jest mocowana za pomocą klipsów ogniowych, a między ścianą a okablowaniem powstaje odstęp jednego centymetra.
4. Czasami zamiast rur metalowych stosuje się rury polimerowe. Rura polimerowa jest mocowana w taki sam sposób jak metalowa falistość i zapewnia doskonałą ochronę przed wysoką temperaturą lub ogniem. Wadą jest to, że w przypadku naprawy lub konieczności uzyskania dostępu do kabla trzeba zdemontować całą problematyczną jednostkę.

Czasami stosuje się kombinację prostych metalowych rur, które znajdują się na prostych liniach i pofałdowaniach tworzących zwoje. Jest to bardzo niezawodna metoda, ale nie zawsze pasuje do wystroju pomieszczeń.

Jeśli jako zabezpieczenie przewodów stosowane są części metalowe, wszystkie muszą być uziemione.

Ukryte prowadzenie kabli

Ta metoda układania jest rzadko stosowana, ponieważ wymaga więcej pracy niż przy okablowaniu otwartym drutem. Ale ci właściciele, którzy uważają, że otwarty przewód jest niewłaściwy, używają technologii ukrytego umieszczania. W takim przypadku należy przestrzegać pewnych wymagań:

• Powłoka kabla musi być niepalna. Taką ochroną może być metalowa pofałdowanie lub stalowa rura. Wnętrze musi być ocynkowane. Bez ochrony kabel nie może być kategorycznie używany.
• Na odcinku poziomym kabel jest ułożony na zboczu, aby wilgoć mogła spływać w dół. Aby uzyskać lepszą odporność na wilgoć, w miejscach gromadzenia się wody w obudowie ochronnej wierci się otwory. Części obrotowe wykonane są z części gwintowanych. Są spawane lub lutowane do prostych odcinków.
• Wszystkie przełączniki, przełączniki i grupy gniazd muszą mieć metalowe podstawy i być uziemione. Miejsce mocowania rur ochronnych i rozet jest traktowane uszczelniaczem.

Błędy instalacji

Niestety, traumatyczne zdarzenia i pożary w drewnianych domach występują z powodu poważnych błędów i naruszeń podczas instalacji i eksploatacji sieci elektrycznej.

Główne błędy:

• Dzięki ukrytym kablom pod sufitem okablowanie jest bez izolacji ochronnej. Druty o małej średnicy mogą przegrzać i zapalić suche powierzchnie drewniane.
• Jeżeli kabel znajduje się pod listwą przypodłogową, to ze względu na ograniczoną przestrzeń i ścisły kontakt przewodów z częściami łatwopalnymi możliwe jest samozapłon. Jeśli kabel jest ułożony pod podłogą, drut musi być ukryty w pudełku o przestrzeni od dziesięciu do piętnastu milimetrów.
• Stosowanie różnych rur PVC może prowadzić do stopienia powierzchni ochronnej i bezpośredniego kontaktu przegrzanego rdzenia z drewnem.

Puszki do gniazd muszą być wykonane z metalu, ponieważ tworzywo sztuczne nie chroni przed przegrzaniem.

Test systemu

Na ostatnim etapie elektryfikacji domu, aby sprawdzić wszystkie sieci, potrzebne są elektryczne urządzenia pomiarowe.

Podczas sprawdzania wydajności wykonywane są następujące czynności:

• Badanie zewnętrzne sieci elektrycznej, styków i izolacji.
• Pomiar wartości rezystancji izolacji.
• Pomiar rezystancji w pętli uziemienia.
• Ocena działania obwodu zerowego.
• Testowanie bezpieczników.

Po pomyślnych testach specjalista z organu zarządzającego potwierdza zakończenie prac.

Oznacza to, że przewody są ułożone prawidłowo i można ich bezpiecznie używać, przestrzegając zasad eksploatacji sieci.

Prace elektryczne w drewnianym domu to bardzo złożony i ważny proces, który wymaga dokładności, staranności i wiedzy. Rzemieślnik, który zdecyduje się układać przewody elektryczne własnymi rękami, powinien dokładnie przemyśleć, aby zapobiec błędom technologicznym, które mogą prowadzić do traumatycznych konsekwencji.